Welkom in de kerk
Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik de diagnose ‘autisme’ kreeg. Na jarenlang ongelukkig zijn en me onbegrepen voelen, was er eindelijk een verklaring voor het anders zijn en kon ik opgelucht verder gaan met leven. Ik wist nu dat ik mezelf moest leren te begrijpen, zodat ik weet wat ik nodig heb, waardoor ik van overleven naar leven kon gaan. Het was een positief moment.
Maar het aanvankelijke gevoel van opluchting en optimisme maakten al snel plaats voor gevoelens van angst en teleurstelling. Het besef dat je anders bent, dat je er niet helemaal bijhoort, is namelijk tegelijk een fijne verklaring voor eenzaamheid maar ook een soort vonnis voor de rest van het leven. Ga ik me nu altijd anders, onbegrepen en eenzaam voelen? Kan het wel beter worden als ik voor de rest van mijn leven vastzit aan autisme?
Toch heeft die diagnose me heel wat opgeleverd. Waar ik het meest van versteld stond, is de reactie die kwam vanuit mensen uit de kerk. Kerkvrienden, die ik al jaren ken, reageerden met zo veel openheid, begrip en liefde toen ik mijn verhaal vertelde. Andere, niet-gelovige, vrienden waren meer bezig met het label dat aan autisme hangt. Zij dachten dus niet zo zeer aan wat zo’n diagnose voor mij persoonlijk betekent, maar meer aan de negatieve gevolgen voor mijn studie en dagelijks leven, en wat de oplossing daarvoor is. Veel vrienden in de kerk daarentegen wilden met mij praten over hoe ik me voelde, hoe het met me ging en hoe ik na het krijgen van deze diagnose de toekomst zag. Ik voelde me begrepen en meer welkom als mens dan ooit tevoren.
Ik zou willen dat iedereen zich zo welkom mag voelen in de kerk (of ergens anders) als ik me voel in mijn (onze?) kerkgemeenschap. Dat iedereen thuis mag komen op een plek waar hij of zij als waardevol wordt gezien en er begrip is voor alles wat je moeilijk vindt. In de toekomst kunnen we dat misschien zelfs zo breed trekken dat elke migrant ook met open armen wordt verwelkomd. Maar voor komend jaar lijkt mij het verwelkomen van buitengesloten mensen, kwetsbaren en eenzamen al een heel mooi streven. Ik hoop dat we er allemaal aan gaan werken want het geweldige gevoel van thuiskomen dat ik krijg in mijn kerk, gun ik werkelijk iedereen.