column september 2013

Een levend verhaal

Het overlijden van bisschop Jan Bluyssen heeft veel losgemaakt. Op zijn minst de sterke herinnering aan een aimabel mens. Maar veel meer nog de herinnering aan een verhaal dat niet in steen gehouwen was. Een verhaal dat bruist van hoop, van leven en van energie. En aan een mens die dat verhaal niet dicteerde maar samen met gelovigen schreef.

Sommige herders zouden het graag anders zien. Maar het prachtig beschrijven van de door hen gewenste werkelijkheid, brengt die werkelijk­ heid niet dichterbij. Sterker nog. Een al te groot geloof in de maakbaarheid van mens en gemeenschap via het eigen gelijk, het ongevraagd binnendringen in iemands territorium, wekt op z’n best ergernis op. Leren en leven is per definitie relationeel.

‘In den beginne is de relatie’ zegt filosoof Martin Buber. En hij heeft gelijk. Een woord, hoe waar ook, heeft geen betekenis op zich. Het is in het ‘tussen’ van een relatie waarin het scheppen van betekenis plaatsvindt. Het is een spanningsveld tussen liefde, aantrekkingskracht en persoonlijke bewegingsruimte. Afhankelijk van de relatie kan dichtbij komen af en toe heel prettig zijn. Maar te lang en te dichtbij werkt verstikkend. En ongevraagd binnendringen in iemands territorium is een daad van agressie.

Echte beïnvloeding kan alleen op basis van vrijwilligheid. Wanneer er sprake is van persoonlijk contact met voldoende nabijheid en voldoende afstand. De vele reacties op het overlijden van bisschop Jan Bluyssen en de staande ovatie tijdens zijn afscheid in de Sint­ Jan maken duidelijk dat hij dat begrepen heeft. In de woorden van de benedictijner monnik An­selm Grün is de kern van leiderschap dan ook: ‘Menschen führen, Leben wecken’. Leiding geven door menselijkheid. Door te luisteren, met schroom aan te raken, door ruimte te geven.

De taak van een leraar en herder is het schep­pen van een klimaat waarin mensen vrije, verantwoordelijke en geïnspireerde individuen zijn. Individuen die hun droom kunnen leven zonder illusies; die zich kunnen verbinden met anderen, de moed hebben alleen te staan en die diep doordrongen zijn van de noodzaak om ethisch te handelen.

Zo’n klimaat schep je niet door slechts je eigen verhaal te vertellen. En zelfs niet door het voor te leven. Misschien is zo’n klimaat te scheppen in ontmoetingen. In een gezamenlijke zoektocht naar een levend en geïnspireerd verhaal. Een gezamenlijk verhaal, dat niet in steen gehouwen is en waar eenieder zich in herkent. Bisschop Bluyssen is overleden. Maar zijn verhaal is springlevend.

Aan ons de taak dat zo te houden.

René Peters

Een veldwerker: ‘Het pastorale en mystieke dat was Bluyssen … Hij moedigde ons aan om de kerk aan de gelovigen toe te vertrouwen: (Volkskrant 9/8/13

—————————————–

Wie is wie?

AI meermalen is gevraagd wie na Harrie Beex, Piet leenhouwers en Tom Baeten nu maandelijks op p, 1 van De Roerom schrijft. In het verleden heeft de redactie de auteurs van de omslagpagina uit de schijnwerpers gehouden. Aan dit ‘verstoppertje spelen’ komt nu een einde.

René Peters is namens het CDA wethouder in de gemeente Oss. Zijn portefeuille bevat sociale zaken, jeugd, onderwijs en emancipatie. Inhoudelijk houdt hij zich onder andere bezig met de overgang van de verantwoordelijkheid voor de jeugdzorg, wmo-awbz en de participatiewet van het rijk en de provincie naar gemeenten. Voordat René als wethouder aantrad was hij jarenlang werkzaam als (interim) leidinggevende binnen het onderwijs. In zijn vrije tijd is hij penning­ meester van de Titus Brandsmaparochie en bestuurslid van de Internationale Bouworde. Ook was hij jarenlang voorzitter van scouting Titus Brandsma in Oss. Tweemaal per week schrijft hij een column op zijn weblog: http://renepetersoss.wordpress.com René studeerde geschiedenis aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, is getrouwd en heeft een dochter.