Paus Benedictus XVI reist in 2011 opnieuw naar Duitsland. Daarbij staat voor het eerst ook een bezoek aan Berlijn en het voormalige Oost-Duitsland op het programma. Het bezoek zal in september plaatsvinden. Op het programma staan bezoeken aan de aartsbisdommen Berlijn en Freiburg im Breisgau en het bisdom Erfurt. Het is het eerste staatsbezoek van de kerkleider aan zijn vaderland. De twee eerdere reizen naar Duitsland – naar de Wereldjongerendag in Keulen in 2005 en naar zijn geboortestreek in Beieren in 2006 – waren pastorale bezoeken.
Naar aanleiding van dit bezoek hebben meer dan 250 Duitse katholieke theologen een verzoekschrift opgesteld van zes punten die zij aan Benedictus voorleggen.
Hier volgt de inhoud van deze verklaring, die u kunt ondertekenen via deze link
Deelname van alle gelovigen
De deelname van de gelovigen op alle terreinen van het kerkelijk leven is een toetssteen voor de geloofwaardigheid van de boodschap van het evangelie. Volgens het oude rechtsprincipe “Wat allen aangaat, moet door allen besloten worden” zijn er op alle niveaus van de Kerk meer synodale structuren nodig. De gelovigen dienen deel te hebben aan de aanstelling van belangrijke ambtsdragers (bisschop, pastoor). Wat plaatselijk besloten kan worden, moet daar besloten worden. Besluiten moeten transparant zijn.
Geloofsgemeenschappen – parochies
Christelijke gemeenten moeten plaatsen zijn waar mensen geestelijke en materiële goederen met elkaar delen. Maar tegenwoordig wordt het gemeenteleven uitgehold. Onder de druk van het priestergebrek worden steeds grotere parochies gevormd, waarin nabijheid en betrokkenheid nauwelijks kunnen worden ervaren. Historische identiteiten en gegroeide sociale netwerken worden afgebroken. Priesters en pastoraal werkenden staan onder steeds grotere druk en eindigen dikwijls in een burn-out. Gelovigen nemen steeds meer afstand als hen geen vertrouwen meer wordt gegeven tot medeverantwoordelijkheid en dat hen vertrouwen wordt gegeven om in democratische structuren deel te kunnen nemen aan de leiding van hun gemeente. Het kerkelijk ambt moet het leven van de gemeente dienen – niet andersom. De Kerk heeft in het ambt ook gehuwde priesters en vrouwen nodig.
Rechtscultuur
Erkenning van de waardigheid en de vrijheid van ieder mens blijkt juist dan, wanneer conflicten eerlijk en met wederzijds respect worden behandeld. Kerkelijk recht verdient die naam alleen wanneer gelovigen hun rechten daadwerkelijk kunnen laten gelden. Rechtsbescherming en rechtscultuur in de Kerk moeten dringend verbeterd worden; een eerste stap daartoe zou wanneer een kerkelijke administratieve rechtspraak in het leven zou worden geroepen.
Gewetensvrijheid
Respect voor het persoonlijk geweten houdt het vertrouwen in dat mensen in staat zijn en bekwaam zijn tot het nemen van beslissingen en dragen van verantwoordelijkheid. Het is ook een opgave van de Kerk om deze bekwaamheden en vaardigheden te ondersteunen zonder dat dat omslaat in bevoogding. Dit speelt in het bijzonder wanneer mensen beslissingen moeten nemen over hun persoonlijke leven of bij besluiten over de vorm waarin een persoon zijn leven wil inrichten. De kerkelijke hoogachting voor huwelijk en celibaat is een goede zaak. Maar daaruit volgt niet dat mensen uitgesloten mogen worden die kiezen voor een verantwoordelijk leven in liefde, trouw en wederzijdse zorg, beleefd in een partnerschap van gelijk geslacht of als hertrouwde gescheidenen.
Verzoening
Het is alleen mogelijk solidair te zijn met ‘zondaars’, als men de zonden in de in eigen gelederen wil erkennen en onder ogen zien. Eigengereid moreel rigorisme past de Kerk niet. De Kerk kan alleen geloofwaardig de t verzoening met God prediken als zij zelf in haar eigen handelen de voorwaarden schept. Zij moet zich allereerst verzoenen met mensen die zij rechten heeft onthouden door geweld, door de omkering van de Bijbelse ideaal van de vrijheid in een starre en harde moraal zonder barmhartigheid.
Eredienst
De liturgie leeft van de actieve deelname van alle gelovigen. Ervaringen en uitdrukkingsvormen van deze tijd moeten daarin een plaats hebben. Eredienst mag niet verstarren in traditionalisme. Culturele veelvormigheid verrijkt het godsdienstige leven en is niet te verenigen met neigingen naar een centralistisch streven naar uniformiteit. Alleen wanneer in de viering van het geloof ook plaats is voor het concrete leven, zal de kerkelijke boodschap mensen bereiken.