De kerk in Nederland verkeert in ballingschap. Velen hebben haar verlaten, zomaar, of teleurgesteld, omdat deze kerk in zichzelf gevangen is geraakt, een bouwwerk is geworden waaraan mensen zich stoten. Hun pijn wordt niet of nauwelijks opgemerkt; stenen kennen immers geen gevoel, laat staan ontferming. Dit machtig bouwwerk bekommert zich om haar eigen voortbestaan. Het zal tegen de vlakte gaan, dit graf zal worden opengebroken, zodat het weer een lichaam wordt met een kloppend hart.
Wellicht vraagt u zich af: wat zeurt Theo nu over de kerk; over kerk gaan de lezingen toch niet? U hebt gelijk en u hebt geen gelijk. Jezus is de Christus, de overwinnaar van de dood die ons, de kerk, zijn lichaam de vraag stelt: geloof je dit, geloof je in mij?
Voor God is een mens zoveel meer dan een lichaam. Mensen zijn Gods kroon op zijn scheppende werk. In hun vertrouwen geven zij God de ruimte zich te laten zien zoals God is. Als geen ander heeft Jezus op God vertrouwd, God voor ons toegankelijk gemaakt.
Dat vieren en beleven we hier elke zondag. Dit is wat mij diep doet wortelen in kerk, het lichaam van Christus. God zelf zal zorgen dat het instituut waarin het gevangen zit zal instorten, zodat het warm kloppende hart weer voelbaar wordt, toegankelijk is voor ieder.
Geloof je dit? Dan weet je wat je te doen staat in deze wereld: hiervan getuigen.
Fragmenten uit de overweging van Theo Koster o.p. van zondag 10 april bij Ezechiël 37,12-14 Johannes 11,1-45, in de Kloosterkapel van Huissen.
bron: nieuwsbrief van de domincanen