door: René Grotenhuis op www.debezieling
Voor René Grotenhuis is het hart van de recente film ‘The Two Popes’ het moment dat de twee mannen bij elkaar te biecht gaan en beseffen dat ze feilbaar zijn. Hoe anders gaat het vaak in de samenleving waar zelfkritiek zeldzaam is en sorry-zeggen vaak functioneel en onder publieke druk tot stand komt.
Twee weken geleden zag ik de film ‘Twee Pausen’. De film situeert Benedictus en dan nog kardinaal Bergoglio in een lang gesprek dat uitloopt op het besluit van Benedictus om het pausschap neer te leggen en op de verkiezing van Bergoglio tot de nieuwe paus Franciscus.
Biecht
Het hart van de film, voor mij althans, is dat beide mannen bij elkaar te biecht gaan. De film gaat uitgebreid in op de rol van Bergoglio als overste van de jezuïeten in Argentinië tijdens de dictatuur van generaal Videla. Als overste deed Bergoglio zijn best om de orde en de leden van de orde te beschermen tegen de militairen. De film laat ook zien dat hij daarbij sommige leden uit de orde zette omdat ze zich niet aan zijn instructies wilden houden, waarna deze buiten gezette leden door de militairen werden gearresteerd en gefolterd.
Benedictus geeft in de film toe dat hij de nieuwe tijd niet goed begrijpt en dat zijn pogingen om de kerk te behoeden voor verval geen effect hebben en dat hij de greep op het instituut en vooral op de curie in Rome is kwijtgeraakt. Beide mannen realiseren zich in de film dat ze daarin fouten hebben gemaakt en verkeerde inschattingen. Ze realiseren zich ook dat ze daarmee mensen en hun organisatie (de jezuïetenorde, respectievelijk de kerk) schade hebben berokkend. Dan loopt die wederzijdse erkenning op een wederzijds tegenover elkaar uitgesproken biecht.