Dries van den Akker sj kijkt graag naar religieuze kunst. Als hij een reliëf van de biddende leerlingen van Jezus ziet, wordt dat kijken een verrassend gebed.
‘Als je naar een beeld kijkt, moet je er altijd omheen lopen en het van verschillende kanten bekijken. Je zult ontdekken hoeveel verschillende gezichten datzelfde beeld blijkt te hebben.’
Ik mijmerde waar en wanneer ik het gevoel had gehad bij zo’n hechte gemeenschap te mogen horen
Ik weet echt niet meer wie dat mij gezegd heeft, maar sindsdien doe ik het altijd. En zo stond ik een aantal jaren geleden in de Nikolaikirche in Lüneburg, Duitsland. Het reliëf heet: ‘De elf leerlingen na hemelvaart van Jezus in de tempel in gebed bijeen’. Ik stond er bijna recht voor; één stapje naar links.
Mij trof de saamhorigheid
Op de voorgrond links: Petrus, herkenbaar aan zijn rond geschoren haar en baard. Naast hem: de jeugdige Johannes. Tussen hen in: ik vermoed Jacobus, de broer van Johannes. Zij drieën nemen in de evangelieverhalen een vooraanstaande plaats in.
Mij trof de saamhorigheid. De eensgezindheid. Jezus niet meer als persoon aanwezig in hun midden, maar wel degelijk aanwezig in dat blok dat zij samen vormden. Een nieuwe broederschap. En ik mijmerde waar en wanneer ik het gevoel had gehad bij zo’n hechte gemeenschap te mogen horen.
De een kan zijn gedachten er niet bij houden
En toch had ieder zijn eigen gezicht en was ieder met zijn eigen dingen en gedachten bezig. De ogen niet op hetzelfde punt gericht; integendeel, ze gaan alle kanten op. Wat zou er schuilgaan achter elk van die gezichten? Waar waren ze op dat moment in hun gebed. De een kijkt de wereld in, bij een ander lijkt de blik meer naar binnen gericht. Volgens mij wordt de een of ander ook afgeleid in zijn gebed; kan zijn gedachten er niet bij houden.
Ik ging gezicht voor gezicht na. Probeerde me in die persoon te verplaatsen. Maakte er gebed van.
Elk van die leerlingen bleek opeens met heel andere dingen bezig in zijn gebed
Toen herinnerde ik mij die uitspraak over dat veranderen van standpunt. Ik deed twee stapjes naar rechts. De hechte gemeenschap bleef onverminderd zichtbaar. Maar elk van die leerlingen bleek opeens met heel andere dingen bezig in zijn gebed dan daarnet…
Waarom was dat moment voor mij toch zo voedzaam en troostvol?
bron: ©Igniswebmagazine