Roeromredacteuren over de corona-crisis

Redactieleden van De Roerom laten hun gedachten gaan over wat ons allen bezig houdt.

Vincent Kirkels : Ongekende tijden en troost.

Wat te denken van de coronacrisis? Wij zijn als samenleving niet alleen in ons eigen land maar wereldwijd in een ongekende situatie terecht gekomen.
Op alle mogelijke manieren proberen we om besmetting met het coronavirus te voorkomen. Zeker voor de ouderen onder ons kan een infectie met het virus ernstige gevolgen hebben en levensbedreigend zijn. Het is duidelijk dat de globalisering en de ongekende mobiliteit heeft bijgedragen aan de snelle verspreiding met als gevolg in de kortste keren een pandemie. In onze huidige wereld, die zo maakbaar lijkt is het frustrerend te moeten ervaren en toe te geven dat er nog geen beschermend vaccin voor handen is. Het enige dat we daarover horen is dat er hard aan wordt geweVincent Kirkels rkt en dat het nog lang zal duren voor het zover is. Dat er nog geen vaccin beschikbaar is heeft grote gevolgen en doet ons weer beseffen hoe belangrijk vaccineren is om ons te beschermen tegen bepaalde ziekten. Tegen de vraag over al of niet vaccineren, zoals we die nog niet zo lang geleden hebben meegemaakt toen inentingen in een kwaad daglicht werden gesteld zal toch anders moeten worden aangekeken. Nog altijd wordt de bestrijding van infectieziekten door middel van vaccinaties gezien als de grootste medische verworvenheid van de twintigste eeuw.

Blijft het feit dat we nu midden in een crisis zitten waarvan de gevolgen nog niet zijn te overzien ondanks alle maatregelen die nu al zijn genomen. We worden hard met de neus op de feiten gedrukt. Het wordt steeds duidelijker hoe afhankelijk wij van elkaar zijn en ook hoe wij op elkaar zijn aangewezen als het er op aan komt.

In het gebed, dat ons door de Nederlandse bisschoppen is aangereikt om ons een hart onder riem te steken, worden deze zorgen, maar ook het vertrouwen, dat we moeten proberen te behouden zo mooi verwoord:

‘God, toevlucht in onze nood,
kracht in onze vertwijfeling en angst,
vertroosting in ziekte en lijden.
Wees ons, uw volk, nabij en genadig
nu wij allen de gevolgen ondervinden
van het uitgebroken coronavirus.
Wees een beschermer voor hen
die dit virus hebben opgelopen,
Wij bidden voor hen om hoop en genezing.
Wij bidden voor hen die aan de gevolgen van dit virus
zijn overleden, dat ze bij U geborgen mogen zijn.
Wij bidden voor allen die werkzaam zijn
In de gezondheidszorg en het openbaar bestuur,
Dat ze Uw nabijheid en zegen mogen ervaren in hun werk
ten dienste van heel de samenleving.
Doe ons beseffen hoe groot uw liefde is voor ons
en dat Gij met ons zij nu wij de kwetsbaarheid van ons
bestaan ervaren.
Versterk ons geloof en onze hoop
zodat wij ons altijd zonder aarzelen overgeven
aan uw vaderlijke voorzienigheid.
Door Christus onze Heer’

Pieter Reesink: Is God in ons midden  of niet?     

Angst voor de toekomst was er ook bij een ander volk, honderden jaren voor Christus, dat het gelukt was  uit Egypte te vluchten en al drie dagen onderweg was in de woestijn. Het offeren kwam er niet meer van. Nu even geen godsdienst. Zoals bij ons: nu even geen kerkdiensten. Het leven, de gezondheid gaan voor alles. De Israelieten sloegen hun kamp op in Refidim, op Gods bevel. Ze gehoorzaamden getrouw want ze waren als ‘vergadering’ vol vertrouwen op de God die hen had gered, had gevoed met manna en het zilte water zoet had gemaakt. Maar nu werd het te gek. Er was daar geen drinkwater. Mozes moet het ontgelden: ‘Geef ons te drinken’. Ze hadden gerekend op water voor onderweg. Dat was geen ‘hamsteren’, alleen maar voorzieningen treffen! Voorzieningen of, wat de Bijbel beschikkingen noemt, had God ook uitgevaardigd, duidelijke regels. Was het omdat ze die niet opvolgden dat God hen op de proef stelde? Ze waren al eerder ontevreden geweest. Eerst bij het zien van het Egyptische leger, daarna bij het ontbreken van brood. Ze hadden gemord en geklaagd. Bij de vleespotten was het immers veel beter. Nu klaagden ze omdat ze hun kruiken niet konden bijvullen. 

Wij klagen omdat de regels te streng of niet streng genoeg zijn. Wij willen onze voorraden ook bijvullen. Het volk begon met Mozes te twisten zoals in Meriba (twist). Wij twisten ook: moeten de scholen niet dicht? Moeten er geen noodhospitalen komen? Moeten we plaatsen of steden niet afsluiten? Bij Mara (bitter) spoort God de Israelieten aan om naar hem te luisteren zodat ze niet getroffen worden door de rampen zoals de Egyptenaren. Wij worden aangespoord om de maatregelen op te  volgen zodat het niet met ons gaat als met de Italianen. Het volk stelt God op de proef: Is Hij wel in ons midden of niet? (Ex. 17:7) Het antwoord komt snel : Mozes’ staf, die de Nijl ondrinkbaar maakte vanwege het bloed, laat nu water uit de rots komen, zodat iedereen kan drinken.  

De plaatsen waar dit gebeurde worden Massa, beproeving, proef, en Meriba, twist, genoemd. Uiteindelijk blijkt het een gebrek aan vertrouwen in God.

Op wie vertrouwen wij in crisistijden?

N.B. Deze passage uit Exodus 17: 1-7 had voorgelezen moeten worden op 15 maart, de eerste zondag dat de kerken werden gesloten vanwege het Coronavirus.

Pieter Reesink 

Met het Coronavirus op de stoep, hier in Brabant al langer aan de orde van de dag, drong zich voor mij het beeld op van de autoloze zondag in 1973. Nooit meer zou het leven hetzelfde zijn, wist minister president Den Uyl te melden, want wij namen te veel, te vaak, Onze consumptie overtrof het volume dat de aarde kon op‘Alstublieft niet hamsteren’ premier Mark Rutte deed een beroep op ons. Mensen trekken zich er niets van aan. Ze slepen van alles mee: toiletpapier, meel, melk enz. Het is wel te begrijpen, in zo’n penibele situatie, waar het Coronavirus rondsluipt en plotseling toeslaat. brengen. We moesten met minder genoegen leren nemen. Duurzamere aankopen doen en minder afval produceren. De club van Rome legde het hoe en waarom nog eens goed uit. We gebruikten de vastentijd en de hongerdoeken om op school en in kerk de boodschap door te vertalen. We zijn in de geschiedenis ruim 45 jaar verder en nog niet zo heel veel opgeschoten in het ons eigen maken van de boodschap van de club van Rome. Maar de wal is het schip aan het keren. Toch, ik snap best dat Wilders en Baudet grote aanhang hebben en krijgen als zij ontkennen dat we onze leefstijl “van het kan niet op en leef maar raak” moeten veranderen. De elite heeft er in de voorbije jaren op los geleefd zonder zich iets van de club van Rome aan te trekken. En net nu de massa zich ook zo’n leefstijl kan veroorloven, begint ze te piepen dat dit echt niet meer kan! Mensen worden daar chagrijnig van want ‘zo gaat het nou altijd..’

Begin jaren zeventig was de oliecrisis aanleiding om een les te leren. Een les die er bij veel mensen nog steeds niet in wil. Het komt me voor dat uit de Coronapandemie ook wijze lessen zijn te trekken. En die wijze les is niet dat het virus extreem levensgevaarlijk is. Elke griep is voor kwetsbare mensen levensbedreigend. Maar de uitbraak van het virus in het verre China, verspreidt zich in een mum van tijd over de hele wereld. Vroeger kon je nog denken “tegen de tijd dat dat virus ons bereikt, hebben we al lang een medicijn uitgevonden waarmee dat virus minder gevaarlijk wordt.” Maar afstanden bestaan niet meer. De tijd kan zijn werk niet meer doen want het ‘gisteren van China’ is het ‘vandaag van Europa’. Ruimte en tijd zijn heel relatieve begrippen geworden. Dat heeft kwalijke gevolgen. Dat is de reden waarom wereldwijd regeringsleiders een kunstmatige rem moeten instellen om onze samenleving niet te laten verpletteren onder de Corona-lawine. Omdat de wereld zo klein is geworden en daardoor de tijd vliegt, gaat de verspreiding van het virus zo snel dat onze gezondheidszorg, onze ziekenhuizen, onze economie er volkomen door lamgeslagen zouden worden. Alle stoppen doorgeslagen. In een vloek en een zucht alles en iedereen uitgeschakeld.

Les

Het moeilijkste in het proces van het herstellen van fouten is de sociologische kant van de zaak. Was de les van de autoloze zondag: ‘minder en duurzamer’ de les van het CoronavirHenk Peters: Voor wie niet horen wil. === us is ‘blijf dicht bij huis en neem de tijd!’ Productie en consumptie dichter bij huis houden of brengen. Denk aan circulaire landbouw, eten wat het seizoen hier bij ons aan heerlijke variatie levert. Het is weer de zogenaamde elite die zo goed weet hoe het anders moet maar die zich ook jarenlang gewetenloos heeft gedragen in haar consumeren en produceren. En net nu de grote groep zich ook zo’n zieke leefstijl kan permitteren, roepen we angstig dat het echt niet meer kan.

Ik verwacht dat we ons nog door een hoop chagrijn heen moeten vechten voordat het Coronavirus is uitgewerkt. Maar de vastentijd is een mooie gelegenheid om je wat bewuster te laten worden. Een andere leefstijl in te oefenen. De gedachte dringt zich steeds heftiger aan me op, dat het geen toeval kan zijn want wie niet horen wil Henk Peters: Voor wie niet horen wil. === moet maar voelen.

beeld: © brabants dagblad

=== Peter van Overbruggen: in de greep van het virus ===

Na een aarzelende aanloop begint het Coronavirus ons denken en doen behoorlijk te beheersen. We zijn een nuchter volkje, denken we, maar toch gaan zich allerlei irrationele processen ontwikkelen. 

In januari leidde ik als gids een groep Chinezen langs de Van Goghlocaties in Nuenen. Er leek nog niets aan de hand. Maar niet veel later sijpelden de onheilspellende berichten samen met het virus uit hun vaderland ook onze contreien binnen.  De bezorgde toeristen vroegen bij hun vertrek uit Nederland onmiddellijk om mondkapjes… alsof dat nog zou helpen. 

En ons leven ging nog een tijdje rustig door. Totdat er medio maart een duidelijke omslag kwam. Laconieke of bagatelliserende opmerkingen over ‘een gewone griep’ begonnen steeds meer irritatie op te roepen. Afzeggingen en annuleringen stroomden binnen. Een bioscoop in Helmond wilde nog maar de helft van de kaartjes verkopen, zodat mensen verspreid in de zaal konden zitten.  Onze pastoor besloot de weekendviering wel te laten doorgaan, maar met de kerkgangers te willen overleggen hoe ze de dienst ingericht wilden hebben. Met CD-muziek in plaats van een koor. Mijn agenda raakt steeds leger. Ik krijg een soort vakantiegevoel…. Maar de bijpassende zorgeloosheid ontbreekt… 

beeld: © tv-schijndel