*** Zondagmijmeringen ***
Vergissen en vergeten is menselijk, luidt het vergoelijkende gezegde. Iedereen vergeet wel eens wat, zelfs de beste geheelonthouder. Of is vergeten vaak niet zozeer een gebrek aan geheugen, als wel een gebrek aan interesse? Selectief geheugen? In ‘Die Fledermaus’ van Johann Strauss jr. klinkt het even bevrijdend als berustend: ‘Glücklich ist wer vergisst was doch nicht zu ändern ist’…
Jaren terug heeft een splinterpartij deelgenomen aan de deelstaatverkiezingen van de stadsstaat Hamburg. Dat was de Alzheimerpartij. De verkiezingsleus was: ‘Laten we vergeten wat er komt’. Ze haalden de kiesdrempel niet omdat een groot deel van de achterban was vergeten te gaan stemmen. Begrijpelijk…
Isabel Allende mag je – met alle respect – een veelschrijfster noemen. Romans, verhalen en zelfs een kookboek: ‘Afrodite, liefdesverhalen en andere zinnenprikkels’. Op pagina 64 noemt ze de vier grondbeginselen die ze van haar moeder meekreeg: hou je benen bij elkaar, loop rechtop, heb geen commentaar en eet zoals andere mensen. Heeft ze allemaal vergeten… ‘Helaas’, geeft ze toe, ‘heeft dat niet geholpen om van mij een dame te maken. Het lag gewoon niet in mijn aard’. Te veel etiquette kan de eetlust bederven. Je let meer op wat je eigen en andermans handen doen, dan dat je geniet van de smaak van de gerechten.
Het is een vermakelijk boek, ook vanwege de alfabetische lijst van fruit en groenten die qua vorm, smaak en kleur wel iets erotisch hebben; van de asperge tot de passievrucht. Honi soit qui mal y pense…
Ze noemt ook de appel. Vroeger veel gebruikt in liefdesdrankjes; calvados en cider hebben een stimulerend effect. Maar bovenal is de appel het symbool van de verleiding.
‘En Jaweh God gaf de mens het volgende gebod: ‘Van alle bomen in de tuin moogt ge vrij eten. Maar van de boom van de kennis van goed en kwaad moogt ge niet eten, want op de dag dat ge daarvan eet zult ge sterven’. (Genesis 2:16-17).
We kennen het rampzalige vervolg: Eva laat zich door de slang ompraten en eet van de verboden vrucht. Van een appel is overigens geen sprake…
‘Toen was ’t gedaan met het mooie leven; ’t Paradijs werd opgeheven
Door een appel, zo ik weet, werken wij ons nu in het zweet.
Door het eten van die appel werken wij ons nu te sappel.
En daarom is ’t dat ik beweer:
snoep verstandig, eet een peer!’
Hoe toepasselijk Allende’s recept voor ‘Dronken peren’: zoveel rijpe peren als er gasten zijn, het sap van een limoen, een paar eetlepels ricotta, een eetlepel honing en ‘n snufje nootmuskaat. Twee eetlepels suiker, een stevig glas rode wijn en een kaneelstokje.
Snij de peer (peren) doormidden en verwijder het klokhuis uit beide helften; besprenkel ze met wat limoensap zodat ze niet bruin worden. Vul de helften met een mengseltje van ricotta, honing, wat limoensap en nootmuskaat. Zet ze in de koelkast. Maak een dikke, geurige siroop van de wijn, de suiker en kaneel. Giet die kokendheet over de ijskoude peren en dien onmiddellijk op.
Het was volgens Isabel Allende ‘het lievelingstoetje van mijn heilige tante Teresa, die ondanks haar zuivere ziel, een kokette glans in de ogen kreeg als deze peren werden opgediend’. Als ik dit lees – en bijna proef – realiseer ik me dat Eva weinig smaak moet hebben gehad als ze al met ’n ordinaire appel te verleiden was.
Simon Knepper – een onderschatte dichter en tekstschrijver – had zo zijn eigen kijk op sommige Bijbelfragmenten, zoals over Mozes en de Stenen Tafelen:
‘Het land werd door heftige regens besproeid toen Mozes van de berg af kwam dalen.
Zijn baard was doorweekt en aanzienlijk gegroeid.
‘Hier zijn jullie tafelen’, sprak hij vermoeid.
Laat een ander de stoelen maar halen’.
’s Lands wijs ’s lands eer is zo’n uitdrukking om respect te hebben voor eetgewoonten van andere volkeren dan alleen die tussen Maas en Waal. Respect voor de voorkeur van de Italianen bijvoorbeeld. ‘Die denken maar aan één ding…, en het andere is spaghetti’, aldus Catharine Deneuve, de Franse filmster die een jarenlange, vruchtbare relatie had met haar Italiaanse collega Marcello Mastroianni. Ze praat dus uit ervaring; zowel over het ene, als het andere…
En nou we het toch (weer) even over eten hebben: weet je hoe je een èchte feministe herkent? Die bestelt bij McDonald’s steevast een cola en een hamburgerin.
Zondag. Morgen begint een nieuwe week.
Of zoals de dichter Alexis de Roode het opschreef:
‘Maandag log ik in op mijn computer, vrijdag log ik uit.
Zaterdag lig ik op mijn laminaat.
Zondag begint zich voorzichtig iets kenbaar te maken,
Maar voordat ik mijn mond kan openen
om een woord te vormen
is het alweer maandag’.