COLUMN ANNE GIRARDOT, TV-MAKER
Afgelopen weekend was ik naar Frankrijk gereisd om voor mijn zieke moeder te zorgen. Nu de ‘confinement’ is opgeheven, kan ik gelukkig weer vrij heen en weer reizen. Aan de telefoon hoorde ik steeds noodkreten: ‘Het gaat helemaal niet meer.’ ‘Ik ben de weg kwijt in mijn eigen huis.’ Op afstand ontvang ik dit soort signalen als stompen in mijn maag, die ik zonder me te kunnen verweren moet incasseren. In mij rijst de vraag: Kan ze niet meer, of wil ze niet meer?
Als ik aankom in haar appartement, ligt ze op bed. Ze ziet er moe en uitgestreden uit, maar ook blij dat ik er ben. Ze schiet in een corona-kramp: niet zoenen! Ze pakt wel mijn hand vast: ‘Ik voel dat het het einde is. Misschien ga ik met jou sterven, dit weekend. Ik hoop het eigenlijk. Het zou fijn zijn, voor mij in ieder geval.’
Ook goeiemorgen, maman …
Mijn moeder heeft veel pijn in haar rug, raakt inderdaad behoorlijk de weg kwijt in haar agenda vol met medische afspraken en de tientallen pillen die ze moet slikken per dag, en ze lijdt aan depressie. Maar tot nu toe is geen dodelijke aandoening geconstateerd, behalve het leven zelf.
lees de volledige column in het Nederlands Dagblad
beeld:© netwerkpalliatievezorg