Heeft Guido Dierickx het filosofische sprookje Le petit prince goed begrepen toen hij het in zijn jonge jaren voor het eerst las? “Hier blijkt dat het sprookje eigenlijk een parabel is.”
Om helemaal eerlijk te zijn: de roman die ooit op mij het meeste indruk heeft gemaakt is De gebroeders Karamazow. Zo veel indruk dat ik besloot daarna nooit meer een roman te lezen. Andere romans zouden mij nog enkel kunnen teleurstellen. Aan dat voornemen ben ik gelukkig niet helemaal trouw gebleven, maar dat verklaart wel waarom ik hier teruggrijp naar een roman die ik al heel vroeg gelezen heb en die mij toen nog niet kon teleurstellen. En die mij nu, bij het herlezen, nog altijd niet teleurstelt: Le Petit Prince van Antoine de Saint-Exupéry. En dat terwijl die vanuit literair oogpunt zowat de tegenvoeter is van Dostojevski’s verpletterende meesterwerk.
Taal als een melodie van Mozart
Heb ik dat filosofische sprookje toen, jong als ik was, goed begrepen? Pas nu ik het herlees besef ik hoe juist dit werk is qua taalgebruik en qua inhoud. De taal is zo helder, zo eenvoudig. Het lijkt alsof vooral het eerste deel door de kleine prins, een jongetje van 9 of 10 jaar, zelf geschreven is. Dat is natuurlijk niet zo. Het wordt verhaald door een man op rijpere leeftijd, een piloot uit de pionierstijd, een man zoals de Saint-Exupéry zelf, die een avontuurlijk leven heeft geleid. En die zich hier niettemin bedient van een taal zo eenvoudig, zo helder en trefzeker, geen woord te veel, alle woorden juist. Dat is niet vanzelf gegaan. Hij heeft er maanden en maanden aan gewerkt, alle woorden wikkend en wegend. Met als resultaat een taal zo mooi als een melodie van Mozart.
lees het volledige artikel op www.igniswebmagazine
Over de auteur
Guido Dierickx SJ is een Vlaamse jezuïet. Doceerde politicologie, sociologie en godsdienstsociologie aan de Universiteit Antwerpen. Hij is redacteur van Ignis Webmagazine.