Misschien hebt u wel eens gelezen dat de aarde op haar tocht rond de zon regelmatig door een stofwolk trekt die dan “vallende sterren” tot gevolg heeft. Aan dat beeld moet ik denken in het huidige tijdsgewricht. Het lijkt er op dat onze goede aarde op het ogenblik door allerlei stofwolken heen trekt van onrust, geweld, onzekerheid en uitzichtloosheid: Wit Rusland, Libanon, Mali en nog zoveel andere regio’s en niet te vergeten de corona pandemie.
Een land dat ook zwaar te lijden heeft is Venezuela.
De Roerom heeft daar ook contacten. Omwille van de veiligheid gaan we daar niet nader op in, maar bijgaande informatie, die dus komt uit het dagelijkse leven in Venezuela spreekt voor zich.
Een treffende beschrijving van de situatie in het land dat in beginsel zo rijk is aan hulpbronnen, geeft de schrijfster Karina Sainz Borgo in haar debuutroman Nacht in Caracas. Een boek waarvan gezegd wordt dat het een paradox is van schoonheid en geweld. Het duurde tien jaar voordat zij kon schrijven over het stervende Venezuela dat ze achter zich liet: “Het land dat ik kende bestaat niet meer”, treurt ze.
“Het enige wat er nog functioneert is ‘de moord- en roofmachine’, de techniek van het plunderen. ‘Leven was veranderd in op jacht gaan en levend terugkomen.’
“Maar deze apocalyps is voor mij normaal, dit is hoe ik heb geleefd,” zegt
Sainz Borgo. Ze beschrijft ze in haar boek indringend de dagelijkse realiteit van wantrouwen en hyperinflatie, van demonstraties die met traangas en bruut geweld worden neergeslagen in een land waar je, zoals haar hoofdpersoon ondervindt, zelfs in je eigen huis niet veilig bent.
Een rauw bestaan, dat ze bitter poëtisch verwoordt: ‘Ons leven, ons geld en
onze krachten begonnen op te raken. Zelfs een dag duurde korter dan
vroeger. Om zes uur ‘s avonds nog op straat zijn was een domme manier
om je leven op het spel te zetten. Alles kon je dood betekenen: een kogel,
een ontvoering, een beroving.’
“Mijn roman is gebaseerd op de diepe crisis en het geweld in Venezuela.
Literatuur kan de mensen raken en de paradox laten zien
van schoonheid en geweld, met woorden schoonheid scheppen uit geweld.
Ik denk dat dat mij als schrijver ook kenmerkt. Ik ben er in 2006 ontsnapt –
je vertrekt niet uit Venezuela, je ontsnapt – maar ik heb altijd gevoeld dat
ik hierover móest schrijven, het was een levensbehoefte .”
Ik wilde schrijven over gewone mensen die géén stem
hebben, mensen wier levens door revolutie zijn verwoest. In dit geval de
Bolivariaanse Revolutie – maar dat doet er eigenlijk niet toe.”
Sainz Borgo zwijgt, denkt lang na, plukt onzichtbare haren van haar truitje.
Dan, geëmotioneerd: “En ik wilde mijn roman niet per se Venezolaans
maken omdat ik het moeilijk vind er nu de hele tijd over te moeten praten.
Het heeft tien jaar geduurd voor ik erover kon schrijven. Het was een strijd.
En ik ben er pas een jaar geleden over gaan praten. Het doet, ook nu, zo
veel pijn, want ik ben opgegroeid in een land dat ooit toekomst had maar
moet nu vertellen over een land dat sterft. Een land dat zelfmoord pleegt.”
Haar roman is ook in het Nederlands vertaald: Karina Sainz Borgo Uitgever: J.M. Meulenhoff, eerste druk januari 2020, € 19,99 e-book: €11,99
bron: het Parool