Door Bart Verreijt |
‘Nooit geweten’, schreef een vriend dezer dagen, ‘dat kardinaal Simonis zoveel vrienden had … vroeger hoorde je andere geluiden over hem.’ We kijken terug op een lang leven in dienst van de kerk, het leven van misschien wel ‘de enige èchte Nederlandse kardinaal’ zoals iemand hem kenschetste.
De kardinaal en ik hadden enkele punten gemeen: we waren beiden ‘ import’ toen we begonnen aan een nieuwe taak in het aartsbisdom. Ad Simonis vanuit het bisdom Rotterdam en ik vanuit het bisdom Den Bosch.
Omroeppastor
Ik herinner me het kennismakingsgesprek met Simonis toen ik omroeppastor bij de KRO zou worden. De afspraak was aan het eind van de ochtend op de Maliebaan. Hij nam rustig de tijd om alles met mij door te nemen waarbij het volgen van de liturgische voorschriften door het Omroeppastoraat een van de punten was die hij benadrukte. Toen klonk de klokslag van twaalf uur. En, typisch Simonis: midden in ons gesprek begon hij het gebed ‘de Engel des Heren’ te bidden. Dank zij mijn degelijke katholieke opvoeding wist ik in een reflex de juiste antwoorden in het gebed uit te spreken… hij maakte nog een grapje over ‘dat wij de belofte van Christus waardig worden’ -hij hield van grapjes tussen de bedrijven door-. En mijn benoeming als omroeppastor was geregeld. Het had iets vertrouwds en iets onwerkelijks tegelijk.
Vergaderingen
In de loop van mijn twintig jaar bij het omroeppastoraat, als leidinggevende bij het toenmalige RKK/KRO en als pastoor van de Xaveriusparochie in Amersfoort heb ik heel wat vergaderingen, briefwisselingen en overleg met de kardinaal gehad. Typerend was dat hij aan het begin van een gesprek mij altijd eerst vroeg ‘hoe gaat het met ‘t Zand, meneer Verreijt?’ Daaruit sprak zijn pastorale hart en zijn betrokkenheid op mensen en hun geloof. Overleg met de kardinaal was soms niet gemakkelijk. Hij leek weinig vertrouwen te hebben in de media, was soms argwanend, en toonde zich oprecht rechtlijnig in zijn visies en standpunten ten aanzien van de Kerk. Ook al wist hij dat hij daarmee koos voor de lastige weg.
Veertig jaar priester
Bij het veertig -jarig priesterjubileum van de kardinaal confronteerde journalist Ad Langebent in een tv-interview mgr. Simonis met de oude relativering: ‘het leven is toch sterker dan de leer?’ De kardinaal antwoordde daarop: ‘ Nee meneer Langebent, de leer is sterker dan het leven!’ Het was de diepe overtuiging van de kardinaal: de leer van de Kerk is onaantastbaar en moet verdedigd worden. Dat stond oprechte belangstelling voor mensen niet in de weg. Die houding had hij al als jonge kapelaan en daarin bleef hij zichzelf trouw.
Verbondenheid
Na zijn afscheid als aartsbisschop heeft hij jaren in Nieuwkuijk gewoond in de cisterciënzerabdij Mariënkroon van de Focolarebeweging* in Nederland. Deze abdij raakt bij mij een gevoelige plek omdat ik, één jaar oud, in die abdij met mijn ouders en allerlei mensen uit Nieuwkuijk onderdak had gevonden, schuilend tegen het oorlogsgeweld dat in het najaar van 1944 over mijn geboortestreek woedde. Ik weet dat de kardinaal daar in Mariënkroon mooie jaren heeft gekend tot hij om gezondheidsredenen daar moest vertrekken naar Voorhout in de buurt van zijn geboorteplaats Lisse.
In deze dagen neem ik afscheid van bisschop Ad Simonis waarmee ik, ondanks alle verschillen, nog een punt van verbondenheid deel: staan in de katholieke traditie, die naar eer en geweten beleven en vorm geven…. en verder: ‘de Heer zal er in voorzien’.
Bart Verreijt was jarenlang omroeppastor en hoofd godsdienst televisie KRO/RKK
foto: aartsbisdom
- Focolare ; is een katholieke lekenbeweging waarbinnen eenheid in de wereld als belangrijkste boodschap geldt.