Kijk naar de schepping, zoals God naar Ninive

met de bedoeling om dier én mens te sparen

In het dossier van de klimaatverandering schuilt een diep onrecht. De rijkste 1 procent van de wereld vervuilt méér dan de armste 50 procent. Maar die laatsten moeten het gelag betalen

Het werd geen mooie verjaardag, deze week in New York. En dat lag niet alleen aan de coronacrisis, die in Amerika met 200.000 doden inmiddels meer slachtoffers heeft gemaakt dan waar ook ter wereld. Het is de jarige zelf, de Verenigde Naties, die op z’n 75e verder strompelt en struikelt alsof het einde nadert.

Niet dat de VN totaal achterhaald zijn, uit de tijd, niet meer nodig. Integendeel, de doelstellingen van de VN – vrede, vrijheid en een eerlijke verdeling van de welvaart – zijn net zo relevant als toen, in 1945. Van de ruim een miljoen mensen die sinds begin dit jaar naar hun mening is gevraagd, geeft driekwart aan dat samenwerken ‘essentieel’ is in de aanpak van wereldwijde problemen. Bovenaan de wensenlijst staan basisbehoeften als gezondheidszorg, schoon drinkwater, onderwijs. Maar als grootste probleem komt klimaatverandering naar boven.

En dat is niet zonder reden. Want de gevolgen van de klimaatverandering zijn vooral het sterkst merkbaar voor de armste landen. Honderden miljoenen mensen wonen in kustgebieden waar verwoestende stormen, overstromingen en de stijgende zeespiegel geen toekomstscenario meer zijn, maar werkelijkheid. Nog eens honderden miljoenen wonen in landen waar in de zomer de hitte met temperaturen boven de vijftig graden letterlijk onmenselijk is geworden. En achter die werkelijkheid schuilt diepe onrechtvaardigheid.

Lees het volledige artikel in het Nederlands Dagblad

beeld: ©onderwegonline.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *