In Australië wordt de lockdown wat versoepeld, dat betekent ook meer ruimte voor vieringen in het kerkgebouw. In onderstaand artikel, vanuit de Australische situatie geschreven, maar ongetwijfeld herkenbaar voor ons, stelt een prominente katholiek zich de vraag: is het de moeite waard om na de coronacrisis weer terug te gaan de vieringen en m.n. naar de eucharistie? Overwegingen die ook ons aan het denken zetten (red.) Het artikel werd gepubliceerd door La Croix International
Door Chris Sidoti | Australië
Bijna 70 jaar ging ik vrijwel elke zondag naar de mis. De enige keer die ik oversloeg, voor zover ik me herinner, was toen ik in een conservatief islamitisch land was waar katholieke kerken niet bestonden of heel moeilijk te vinden waren. Dat veranderde allemaal in maart, toen de COVID-19-lockdown de kerkgebouwen in Sydney sloot. Ik ben sindsdien niet meer in de kerk geweest.
Nu zijn ze weer open en het ruimer toegestane aantal gelovigen maakt terugkeer mogelijk. Dus na meer dan zeven maanden word ik geconfronteerd met de vraag: ga ik terug naar de mis?
De tweede vraag is daarom wat het effect op mij is geweest van het ter kerke gaan? Ik ben er vast van overtuigd dat ik als lid van een vierende gemeenschap met God verbonden wil zijn. Het probleem is dat mijn ervaring van vieren in die gemeenschap zo slecht is.
Die afschuwelijke Engelse vertaling van het Romeinse missaal
De “viering” van de mis is zelden verheffend, zelden feestelijk. Dat is nog veel erger geworden sinds 2011. In dat jaar heeft het Vaticaan een nieuwe Engelse vertaling van het Romeins Missaal heeft opgelegd, een vreselijke vertaling die tot stand kwam door de “Vox Clara Commissie” en haar toenmalige voorzitter, kardinaal George Pell.
Deze vertaling is een gruwel voor God. Het zou een getrouwe vertaling zijn van het Latijnse origineel. Maar het is niet. Op sommige plaatsen worden, vergeleken met het Latijn, woorden weggelaten, en op andere plaatsen worden woorden toegevoegd.
Dat had veel eleganter gekund, al die eindeloze zinnen zonder ooit een leesteken! Her en der ook nog een ketterij. Zo is er bijvoorbeeld het veelvuldige gebed dat we onze verlossing mogen verdienen!
De afgelopen negen jaar ging ik iedere week naar de mis en heb ik geen hoorbaar woord gezegd, behalve het Onze Vader, dat, hoewel archaïsch, aan een nieuwe slechte vertaling is ontkomen.
Ik mompel zachtjes voor mezelf de antwoorden van het volk uit het missaal van 1973. Ik kan me er niet toe brengen ook één woord van de “Vox Clara” -vertaling uit te spreken, zelfs niet het afsluitende “Amen” aan het einde van het eucharistisch gebed, dat bevestigt immer al het vreselijke taalgebruik dat eraan voorafging.
Ik heb de eucharistie niet ervaren als “bron en hoogtepunt” van het christelijk leven (Term van het Tweede Vaticaanse Concilie, red.). Elke zondag ben ik bozer en raak ik meer vervreemd aan het einde van de mis dan in het begin.
Is dit waarvoor ik naar de mis ga? Wil ik hier naar teruggaan? Mag ik teruggaan?
De ene vraag leidt tot de andere.
Een crisis van leiderschap door gewijde mannen
De institutionele Roomse Kerk is als een “failed state”, uitgehold en imploderend. Het is gebleken dat de crisis op het gebied van seksueel misbruik wijdverbreid is, in elk land en elk bisdom en op elk niveau.
Het lijkt soms wel op dat pedofilie het meest katholieke kenmerk van de katholieke kerk is. De zonden van begaan en wegkijken kunnen niet langer worden omschreven als het werk van een paar rotte appels. De institutionele kerk is een pedofiele instelling.
Dan is er de crisis van leiderschap. De meest kenmerkende eigenschap van het episcopaat is middelmatigheid, althans in Australië. Met moeite is er dit land een bisschop te vinden die de kwaliteit heeft om leiding te geven. Wat de meesten van hen zeggen en doen, is zelfs voor de meeste katholieken totaal irrelevant. De gedachte dat deze bisschoppen de wereld zouden evangeliseren, is lachwekkend.
De meeste diocesane priesters in Australië zijn mannen zonder diepgang, helemaal alleen staan ze aan het hoofd van twee of drie parochies – geïsoleerd, niet toegerust en zonder ondersteuning. En ze lijken er bang voor te zijn om hun parochianen (leken) in staat te stellen de verantwoordelijkheid over te nemen.
Ik herinner me dat de nieuwe vertaling van het missaal werd geïntroduceerd en dat elke priester die ik kende er zijn afschuw over uitsprak. Ik zei: ‘Gebruik het dan niet. Wat kan je middelmatige bisschop je in dit bisdom met een groot priestertekort je doen? Je ontslaan?’
Ze hadden allemaal een hekel aan de vreselijke vertaling, maar niemand was bereid te weigeren die te gebruiken. Trieste mannen die worstelen om een trieste instelling in stand te houden. De crisis van het gewijde ambt is geen crisis van kwantiteit, maar een crisis van kwaliteit.
De weigering om vrouwen leiding in de kerk toe te vertrouwen
Dan is er de afkeer van vrouwen. Zelfs het gebrek aan mannelijke priesters leidt bij de mannelijke leiding niet tot een verandering van harte jegens vrouwen. Als duidelijk eigenbelang geen verandering teweegbrengt, wat dan wel?
Vrouwen vormen meer dan de helft van de overgebleven kerkgangers. Er zijn ongetwijfeld buitengewone leiders onder hen die ons uit de puinhoop zouden kunnen halen waar onze mannelijke leiders ons in hebben gebracht, maar dat wordt hen niet toegestaan. De kerk is een mislukte instelling, omdat ze resoluut weigert de wegen voorwaarts te benutten die God haar geeft.
Dan is er de corruptie, als gevolg van de totale afwezigheid van transparantie en verantwoording. Er zijn geen duidelijke procedures voor besluitvorming, geen eerlijk proces of natuurlijke rechtvaardigheid – en vanzelfsprekend geen financiële verantwoording. Zelfs als de bisschop van Rome een strijd voert om de verborgen financiën van het Vaticaan open te breken, blijven de financiën van de diocesane kerk en parochie in de Australische kerk ondoorzichtig en geheim.
Dit alles is geen nieuw probleem, deze situatie bestaat al decennia, maar de context is voor mij veranderd.
Vóór de pandemie, toen ik elke week naar de mis ging, was mijn grondhouding om door te gaan. Om te stoppen zou ik een weloverwogen besluit daartoe moeten nemen en er waren veel redenen om dat besluit niet te nemen.
Nu ik zeven maanden niet naar de mis ben geweest, ga ik daarmee door. Nu moet ik uitdrukkelijk een besluit nemen om weer te gaan als de vraag om terug te gaan zich stelt.
En het kan niet anders dan dat een beslissing om weer naar de kerk te gaan zou betekenen dat ik instem en bevestig dat ik hoor tot een kerk die wordt gekenmerkt door pedofilie, middelmatigheid, miskenning van vrouwen en corruptie.
Zal ik teruggaan naar de kerk? Kàn ik teruggaan naar de mis?
Ik weet het niet.
Chris Sidoti is advocaat en internationaal mensenrechtenconsulent. Hij diende als mensenrechtencommissaris van Australië en is een voormalig lid van de inmiddels opgeheven katholieke Commissie voor Rechtvaardigheid en Vrede (Justitia et Pax).
beeld: © https://i.international.la-croix.com