Elke keer als ik de deur uit ga neem ik me voor m’n mond te houden. Me nergens mee te bemoeien. Vrijheid blijheid is immers al sinds jaar en dag een van m’n favoriete lijfspreuken. De andere is ‘Life is beautiful but complicated’, of omgekeerd: ‘Life is complicated but beautiful’. Kies maar…
Mond houden, en toch kan ik het soms niet laten. Zoals eergisteren toen ik in onze supermarkt in een overdekt winkelcentrum een echtpaar op leeftijd tegemoet liep. Zo te zien ‘gente per bene’, zoals de Italianen zeggen. Gegoede lui, althans aan de kleding en hun snuisterijen te zien. Geen van beiden een mondkapje op. Achteloos winkelend. En voor ik het wilde begon ik:
‘Nooit gehoord van mondkapjes?’
‘Ja hoor, maar als je niks hebt dan hoeft het niet’
‘Misschien denken aan andere mensen?’
‘Och, daar denken wij regelmatig aan’.
En dat was het dan. Ik zag haar nog een fles wijn uit het rek pakken; een Pinot Grigio van 4,99 euro. Vermoedelijk wel geld, maar geen smaak. Een vaker voorkomende combinatie…
Ik respecteer mensen die om medische redenen geen mondkapje kunnen dragen. Maar ik kan absoluut geen begrip, laat staan respect opbrengen voor mensen die daarvoor te arrogant en/of te egoïstisch zijn. Omdat ze zelf (nog) niks mankeren vinden ze het vanzelfsprekend dat ze zich aan geen enkel voorschrift hoeven te houden.
Hoe egoïstisch kun je zijn? Een samenleving bestaat toch op basis van samen leven? Rekening houden met elkaar, met de ander? Dat doen ze in elk geval wel in het gemeenschapshuis bij mij om de hoek. Dat woord gemeenschapshuis doet me, elke keer als ik het zie staan, denken aan een soort van ziekenfondsbordeel, maar dat zal wel aan mij liggen. Op de gevel staat uitnodigend in grote letters: ‘Kom gezellig ’n bakkie doen’. Dat valt in deze barre coronatijden tegen. En da’s triest.
De postbode belt aan bij ’n huis in een dorp in de Peel. Een kind doet open. ‘Waar is je vader?, ik heb ’n aangetekende brief voor hem’, vraagt de postman. ‘Achter, bij de varkens. Ge kent ’n makkelijk herkennen want hij heeft ’n pet op’.
Da’s ’n grap. Maar het volgende niet: ‘Wij hebben geen inkomsten uit de melkveehouderij. Met de dood van m’n man is het laatste rund van het erf verdwenen’… Dat stond in een schademelding die een verzekeringsmaatschappij van een klant kreeg.
Een dierbare vriend stuurde me een bloemlezing van dit soort schademeldingen:
– Bij thuiskomst reed ik per ongeluk een verkeerde oprit in en ramde ik een boom die daar bij mij niet staat.
– Wie mijn portemonnee gestolen heeft kan ik u niet zeggen, aangezien er van mijn familie niemand in de buurt was.
– Ik ben nog nooit van een ongeval weg gevlucht. Integendeel. Ik moest altijd weg gedragen worden.
– Ik reed eerst met mijn auto tegen een vangrail, sloeg toen over de kop en knalde tenslotte tegen een boom. Toen verloor ik de macht over het bestuur.
– Nog voor ik hem aanreed was ik er al van overtuigd dat die oude man nooit de overkant van de straat zou halen.
Kerstmis komt er aan en ‘dus’ de vraag: Wat eten we? Onze lieve overbuurvrouw van toen we nog in Sint Denijs, bij Gent woonden, heeft die vraag in de (gezins)groep gegooid: manlief en twee puberkinderen. Als voorgerecht krijgt ieder z’n zin; zoveel hoofden zoveel smaken. Geen hoogstandjes waar je urenlang voor in de keuken moet staan. Maar simpel en lekker: appel/zalm en komkommer in ’n glas, lychees met spek en avocado’s met scampi’s. Een uitgebreid hoofdgerecht hoeft niet, maar wèl een toetje: chocolate moelleux. Ze schreef me dat het een genoeglijk samsam kerstdineetje gaat worden: volop van alle, uitgebreid versierde voorgerechten en chocolademousse a volonté. Everybody happy. Haar kookkunsten uit ervaring kennende, wordt het zeer smakelijk!
In sommige landen hoef je niet te kiezen. Daar staat het hoofdgerecht traditiegetrouw al generaties lang vast. De Tsjechen eten vis met Kerstmis, karper. En zetten meteen ook alle andere gerechten op tafel. Want tijdens het diner mag niemand opstaan, dat brengt ongeluk. De Amerikanen eten met Kerstmis kalkoen, meestal gevuld.
Ik heb een recept gevonden dat ik kan aanraden. Ik heb het proberen te vertalen maar het originele engels-talige recept is véél begrijpelijker:
– Go and buy a turkey
– Take drink of whiskey
– Put the turkey in the oven
– Drink a glass of whiskey
– Turn the oven on
– Take some whiskeys of drink
– Turkey the baste
– Haven some whiske of drinky
– Bake the whiskey for 4 ours
– Pour yourself a glass of turkey
– Take the oven out of the turkey
– Take the oven out of the turkey
– Take the oven out of the turkey!!
– Glass yourself a pour of whiskey
– Turk the carvey
– Turkey a whiskey
– Floor up the pick from the turkey
– Whiskey a new bottle of get
– Forget the turkey…
Doe ik ook dit jaar.