Bij het overlijden van schrijver A.L Snijders op 7 juni jl. A.L Snijders, pseudoniem van Peter Müller was een Nederlands schrijver. Hij was de bedenker van een nieuw literair genre dat het ‘zeer korte verhaal’ (ZKV) wordt genoemd. Bij KRO NCRV de ochtend van 4 las hij al 14 jaar een ZKV voor, op. 6 juni nog het laatste. Marjolein Sengers schreef een persoonlijke herinnering aan deze bijzondere schrijver.
foto: Marjolein Sengers
Mijmering
Hij stond bekend als een wat vreemde vogel, niet helemaal van deze tijd, afgelegen wonend in een Gelders woud waar hij dagelijks de paden op en de lanen in wandelde en waar hij de inspiratie voor zijn Zeer Korte Verhalen (ZKV) vandaan haalde. A.L. Snijders -pseudoniem voor Peter Müller- scharrelt sinds kort rond op de eeuwige jachtvelden, waar hij ongetwijfeld het een en ander over te melden zal hebben, maar waarvandaan zijn literaire kunststukjes ons maar moeilijk kunnen bereiken.
Ik mocht hem. Twee jaar geleden leerde ik hem persoonlijk kennen. Een gesprek van twee uur achter in zijn tuin leverde wederzijds respect op. ‘Leuk als je nog eens terugkomt’, zei hij, toen ik weer in mijn auto stapte, en ik verdacht hem ervan dat hij het meende. Een wereldvreemde man trof ik niet. Wel een beschouwende, door het leven gevormde man met een wijze geest, een humoristische blik, een toegankelijk gemoed en een vriendelijke oogopslag achter ruim overhangende wenkbrauwen. Zijn wijsheid bleek onder meer uit zijn oog voor het kleine, het alledaagse, het schijnbaar onbelangrijke. Een herinnering, een ontmoeting, een gedachte … de onderwerpen waarover hij schreef lagen dicht bij huis. Hij was een overtuigd Taoist. “In ‘de bijbel’ van het Taoïsme, de Zhuang Zi, staat een zin die mij al een groot deel van mijn leven begeleidt”, legde hij die middag uit. “‘De weg is bestendig daadloos, nochtans blijft niets ongedaan’. Die daadloosheid betekent niet dat je de hele dag niets uitvoert, het betekent dat je het leven niet probeert af te dwingen.” En: “Aan alles wat bestaat zitten twee kanten die voortdurend in interactie zijn met elkaar. De taoïst kan vanwege die dualiteit om zichzelf lachen en dat staat me wel aan”, aldus A.L.
Kort na onze ontmoeting, die bij mij nog lang is blijven hangen, zag ik hem op een podium naast een pianotrio. Hij las voor uit eigen werk, het trio speelde Ravel. Houten tafeltje met dito stoel, schriftje, kroontjespen, daarachter A.L., neergezet leek het als een idioterige sufbol op leeftijd, die het ogenschijnlijk allemaal niet meer zo kon volgen. Fout, heel fout. Een klein beetje droeg hij zelf bij aan zijn imago van suffigheid – hij was niet meer de vlotste, zo hij dat ooit al was geweest – maar de wijze waarop hij daar werd neergezet, klaar om op zijn oude dag de kleinerende meewarigheid van het publiek op te wekken, stond me tegen.
Schrijf lekker door A.L. en blijf jezelf. Ik zal je missen. En als je eens een gaatje vindt in een wolk, schiet nog eens een ZKV’tje op ons af. Ik blijf graag kijken met jouw blik.
A.L Snijders 2019, creativejoking© juni 2021
Hieronder de tekst van het laatste (ZKV) van schrijver A.L Snijders, hij stierf letterlijk in het harnas tijdens het schrijven.
Rotspunt
In de Boekenweek ben ik op bezoek geweest in Zutphen t/m Nijmegen. Ik las voor in een boekhandel. Na afloop kwam er een oude man op me af die verklaarde dat ik niet bestond. Ik vroeg hem wie ik dan was. Dat kon hij me niet vertellen, dat was zijn zaak niet. Ik vroeg hem wat zijn zaak dan was, maar daar had hij geen antwoord op. Ik vertelde hem dat er in de Middellandse Zee (de zee van Homerus) een rotspunt naar mij vernoemd is, Cape Snijders.