een stellingname |
Als men op de site van het bisdom Den Bosch de zoekterm ‘hulpbisschop’ ingeeft, is het eerste wat te lezen valt de verklaring die bisschop De Korte en hulpbisschop Mutsaerts in maart vorig jaar hebben uitgegeven. In deze verklaring wordt aangekondigd dat De Korte het verzoek van Mutsaerts inwilligt om ontheven te worden van zijn bestuurlijke functies in het bisdom Den Bosch. De reden wordt ook duidelijk: er is een onoverbrugbaar verschil in visie tussen beiden over het bestuur van het bisdom en de visie op de Kerk.
In de verklaring wordt aangeduid wat het nieuwe beperkte takenpakket van Mutsaerts gaat worden. In de praktijk zal hij voortaan aan de zijlijn staan.
De tijd die Mutsaerts nu over heeft, blijkt hij o.m. te steken in het leveren van bijdragen aan zijn weblog “paarse pepers“. De auteur omschrijft zijn bedoeling met dit weblog als: “Een blog voor mensen in de Kerk die niet bang zijn voor de waarheid”.
De waarheid die Mutsaerts in zijn artikelen verkondigt blijkt een waarheid die gestuurd wordt door kritiek op het beleid van bisschop De Korte en paus Franciscus.
Beide laatsten oefenen hun bisschopsambt uit in de overtuiging dat er in de kerk ruimte moet zijn voor uitwisseling van verschillende visies, zij moedigen ieder op eigen wijze, zowel gelovigen als ambtsdragers aan om vrijmoedig hun overtuiging te uiten. Dus ook Mutsaerts heeft er alle recht op voor zijn mening op te komen, ook al ademt die een klerikale kerkvisie van voor het Vaticaans Concilie. Er is immers, ook in de kerk, vrijheid van meningsuiting.
Maar vrijheid is, ook voor een bisschop, nooit onbegrensd, dat is een oud principe.
Zo nodigt de bisschop in een wijdingsplechtigheid de aanwezigen uit om hun eventuele bezwaren tegen een wijdeling in het openbaar te uiten, maar wordt erbij gezegd dat degene die dat wil doen ‘zijn staat indachtig moet zijn’, m.a.w. dat zij of hij er verstandig aan doet zich er rekenschap van te geven in welke context de bezwaren worden geopperd en wat de gevolgen daarvan zijn, voor de kerkgemeenschap en voor haar/hemzelf.
Drie gouden regels kunnen daarbij dienstig zijn, zo leren we uit de traditie van de kerk.
Gaan we te rade bij de apostel Paulus, ook hij worstelde met de het zoeken naar de grenzen van de vrijheid. In de 1e brief aan de Korinthiers (hoofdstuk 8) schrijft hij hoe hij zich zeer terughoudend zal opstellen in het naleven van zijn visie om geen aanstoot te geven aan zijn broeder en in de brief aan de gelovigen in Efese (hoofdstuk 4) zegt hij dat de gaven van de Geest herkend kunnen worden aan de vraag of ze al dan niet ‘bijdragen aan de opbouw van de Gemeente’.
Verder komen we ook de volgende regel tegen in de loop der eeuwen: In necessariis unitas, in dubiis libertas, in omnibus caritas, eenheid in het noodzakelijke, bij twijfel vrijheid, in alles de liefde.
Het is duidelijk dat de hulpbisschop in de weblog: “Een kwaadaardige oekaze van paus Franciscus”, de vloer aanveegt met deze regels en daarmee betoont de auteur zich niet loyaal aan zijn eigen bisschop en aan de bisschop van Rome. Hij diskwalificeert zich als hulp-bisschop van het Bossche bisdom en hij zou als ultieme verduidelijking van zijn standpunt, de kerk er een dienst mee bewijzen als hij zijn plaats aan de zijlijn zou verlaten en ontslag zou nemen. Zou de priesterrraad hem hiertoe niet moeten uitnodigen?
Redactie www.deroerom.nl