still uit de film “another round” (Druk) |
Na een afwezigheid van enkele weken, om gezondsheidsredenen, vervolgt Frans Wijnands zijn zondagmijmeringen. Hij heef er nu alle tijd voor …. (red.)
Ik woon in de Engelenburgh, in centrum Veenendaal. Of beter: ik logeer er tijdelijk maar heb nog geen uitcheck-datum.
Beetje merkwaardige naam in de vaderlandse Bible-belt: Engelenburgh. Voor zover ik als kind leerde wonen engelen niet in burgen of burchten, maar boven of op de wolken. Al bleek dat alras een van de vele reli-sprookjes van de roomse kerk. Net als dat van die gouden bordjes met zoete rijstepap, al dan niet met kaneel, elke dag in de hemel.
Engelen zijn – voor zover ze bestaan – in doorsnee onzichtbare wezens zonder vaste woon- of verblijfplaatsplaats. Anders dan al even onzichtbare kabouters, die hun leven lang onder dezelfde paddestoel wonen. Maar waar en welke?
Een goede vriend serveerde jaren geleden tijdens een etentje met vrienden bij hem thuis ‘kabouterhuuskessoep’, een grappige fantasienaam voor paddestoelensoep.
Strikt genomen ben ik in De Engelenburgh op werkbezoek, Het is namelijk een revalidatiecentrum waar professionals met engelengeduld fysiek enigszins in de vernieling geraakte medemensen weer op hun oude niveau proberen te krijgen. Daar komt veel geduld bij kijken, zowel bij de behandelaar als bij de patient, En geduld is nou net een van die schone zaken waar ik niet echt in uitblink. Reden temeer om voortaan vaker te denken aan het motto dat onze dochter, ingelijst boven haar aanrecht heeft hangen: ‘It ‘s okay to be happy with a calm life’.
‘Wat de doelstelling van m’n revalidatie moest zijn?’, was de eerste vraag van bij het intake-gesprek met de fysiotherapeute. ‘Nou gewoon, de oude worden’. Maar zo gewoon is dat niet. En welke oude? Die van tien jaar of van twee weken geleden? Helemaal de oude worden lukt trouwens niemand, want je wordt immers elke dag wat ouder. Maar goed, zoveel mogelijk terug naar het niveau van toen, dik twee weken geleden. Gewoon, ’n oldtimer…
Er staat intussen een film met stip bovenaan op m’n lijstje met films die ik graag wil zien: “Druk” (oftewel Another Round), van de Oscar-bekroonde Deense cineast Thomas Vinterberg. Het gaat over vier docenten aan een gymnasium. Ze draaien op routine, zowel op school als thuis. Ze zitten in een midlife-crise, zijn uitgeblust. En hebben onbewust verdriet over het besef dat ze hun jeugd verloren hebben. Daarom koos Vinterberg als motto voor zijn film een citaat van de Deense filosoof Soren Kierkegaard (1813-1855): ‘Wat is jeugd? Een droom. Wat is liefde? De inhoud van die droom’.
De vier leraren besluiten bij wijze van experiment voortaan elke dag een slok (of twee…) wodka te drinken, omdat alcohol de mens losser maakt en zelfs wat meer energie geeft. Hun leven, hun hele doen en laten verandert er door. Ze willen het leven vieren, elke dag, Wat enigszins doet denken aan de levensfilosofie van de oude Etrusken: dansend de dood tegemoet.
Wel eens stil gestaan bij de gedachte hoe vaak je moet wachten? Noodgedwongen niks kunnen doen. We wachten ons hele leven door voor loketten en balies. We wachten op perrons, op vliegvelden en in de file. We wachten op de zonsopgang en tot het donker wordt. Tot de wedstrijd begint, je wacht op ’n ander. Wachten aan de telefoon (…wij verbinden u zo spoedig mogelijk door met een van onze medewerkers. Er zijn nog acht wachtenden voor u…) Kortom, je wacht tot je – voor wat dan – ook aan de beurt bent.
De Duitse kunstschilder, typograaf en dichter Kurt Schwitters (1887-1948) heeft er een fraai cijfergedicht over geschreven dat (deels) in Leiden ook te zien is als muurgedicht.
Wij w88888888
Wij wachten
Wij88888888
Wij88888888
W88888888
Wij tr88888888
Wij tr88888888
Te blijven w88888888!!!
Stelt men ons opnieuw teleur
Dan hebben wij nog een 8erdeur
Wij w88888888
W88888888
Tot?
Maar wat ongeduldig van nature zijnde zoek ik het liever bij Ramses Shaffy als hij opzwepend stimulerend zingt:
‘We zullen doorgaan,
als niemand weer verwacht
dat we weer doorgaan
in ’n sprakeloze nacht’…