pastor Vandenbriele in Lesquin, (Foto door Aimee Thirion/La Croix |
de volgende generatie
De arbeiders-priesterbeweging, die in de jaren veertig populair werd in Frankrijk, is zo goed als verdwenen. Maar een “jonge” priester houdt de traditie levend.
Pater Lionel Vandenbriele is geen typische priester. De 40-jarige inwoner van Bailleul, een klein stadje in Frans-Vlaanderen ongeveer drie kilometer van de Belgische grens, is ook ambulanceverpleegkundige, een soort paramedicus. Voor sommigen klinkt dat misschien vreemd maar hij ziet zichzelf als een “gewone man” die toevallig koos voor het priesterschap. “Geloof was een essentieel onderdeel van mijn gezinsleven, een goede voedingsbodem voor de toekomst”, zegt Vandenbriele, de tweede van vier kinderen.Toen hij opgroeide, was hij een misdienaar, zegt hij met een glimlach. Hij herinnert zich dat de priesters gelukkig waren. En nadat hij gevormd was en in zijn parochie was blijven helpen, begon hij over het priesterschap na te denken.Nadat hij een graad in scheikunde had behaald, ging hij in 2000 naar het seminarie en werd in november 2009 tot priester gewijd voor het bisdom Lille. Vandenbriele raakte geïnteresseerd in het idee om arbeider-priester te worden nadat hij over de beweging had geleerd in de kerkgeschiedenis.”Ik wilde werken en leven zoals de anderen”, herinnert hij zich.”Ik deelde dit met mijn bisschop, Laurent Ulrich, en hij vroeg me om hem een project voor te stellen waarbinnen ik een beroep kon uitoefenen”, herinnert pater Vandenbriele zich. “Ik heb altijd al interesse gehad in de gezondheidszorg en ik wilde snel een opleiding volgen in een sector waar werk was. De baan van ambulancezorgmedewerker voldeed aan al deze vereisten”, zegt de pastoor met de kastanjebruine baard en blauwe ogen.
Vermoeiend maar blij met de keuze
Vier jaar na zijn afstuderen heeft hij geen spijt van zijn keuze.”De arbeidsvoorwaarden zijn voor mij hetzelfde als voor een arbeider, kassier of schoonmaker”, zegt hij.”We draaien onze shift, soms ‘s nachts, en vervoeren de hele dag mensen; het is een vermoeiende job”, zegt Vandenbriele tevreden. Hij is een van de slechts 15 arbeiders-priesters die er nog in Frankrijk zijn. Ze zijn werkzaam op het gebied van onderwijs, zorg en de bouw. Het is een dubbele roeping voor pastor Vandenbriele. Hij zegt deze keuze te hebben gemaakt “uit liefde voor Jezus Christus en voor de mannen en vrouwen van de arbeidersklasse van onze tijd”. Hij zegt er ook over te hebben nagedacht om brandweerman te worden. ” Brandweerlieden worden meer erkend dan ambulancezorg-assistenten”, legt hij uit.”Die worden niet beschouwd als zorgverleners, het ministerie van Volksgezondheid geeft ons diploma af, maar we zijn verbonden aan het ministerie van Verkeer”, zegt de arbeider-priester. Pastor Vandenbriele laadt graag zijn spirituele batterijen op door een paar dagen door te brengen met de trappistenmonniken in de abdij van Mont-des-Cats in België of de abdij van Tamié in Savoye.
Luisteren naar verhalen
Waar hij ook gaat, hij heeft altijd zijn bijbel en een ‘levensboek’, een soort dagboek bij zich waarin hij dingen schrijft die hem raken of ontroeren. ‘Ik doe dit al sinds het seminarie. Het is een manier van bidden’, zegt hij. Momenteel leest hij Le Cantique des Cantiques van de Franse bijbelgeleerde en Griekse geleerde Jacques Cazeaux en — “ter ontspanning” — een werk van de Frans-Belgische romanschrijver Eric-Emmanuel Schmitt. Andere hobby’s van pater Vandenbriele zijn fietsen en een klein stukje tuin onderhouden dat hij vlakbij zijn huis huurt. Maar hij werkt in een oud mijngebied, “een regio met een andere cultuur, en veel saamhorigheid”. “Ik hoor graag de oud-mijnwerkers hun verhaal vertellen”, zegt de priester. “We luisteren naar hen voor en na het consult met de arts dat hen goed of slecht nieuws brengt”, zegt de ambulancezorgmedewerker, die altijd met dezelfde twee collega’s werkt. “Dit dagelijkse leven te midden van mensen die soms duizend mijl van de Kerk verwijderd zijn, brengt me verder in mijn geloof”, vervolgt pater Vandenbriele.
Bevoorrecht
“Collega’s hebben pas onlangs ontdekt dat ik priester ben”, onthult hij.”Het is mijn celibaat dat ze vaak in twijfel trekken. Sommigen van hen vragen me soms met hen of voor hen te bidden. Een collega vroeg me om haar te vergezellen naar de eucharistie”, legt hij uit. Vandenbriele werd vanwege de coronaviruspandemie twee maanden tijdelijk werkloos en weet heel goed dat sommige van zijn collega’s zich zorgen maken over hun gezondheid en hun financiële situatie. “Ik ben bevoorrecht, niemand ten laste, en ik betaal een bescheiden huur”, zegt hij. Sociaal en eenzaam, discreet en toegewijd, de jonge man van in de veertig wordt gewaardeerd om zijn eenvoud. “Lionel zorgt voor een gelijkwaardige relatie”, zegt Stéphane Haar, een goede vriend die de missieactiviteiten in het bisdom Lille coördineert. “Hij is een man en een activist, net als ieder ander, die wil dat de leken hun rechtmatige plaats innemen”, zegt de diocesane medewerker.
De toekomst
Pastor Vandenbriele denkt dat de Kerk de boot heeft gemist tijdens de COVID-19-lockdown.”We hadden vieringen van het woord en gebed kunnen ontwikkelen, creatiever kunnen worden”, mijmert hij. Maar toch maakt hij zich geen zorgen over de toekomst van de Kerk of de roepingencrisis.”Er zullen altijd priesters zijn in de zin van herders, zelfs als de bediening evolueert”, zegt hij zelfverzekerd. “Of de priester nu getrouwd of ongehuwd is, of de bediening permanent is of niet, is dat echt het belangrijkste punt? Het belangrijkste is de roeping om je doop na te leven.”
Read more at: https://international.la-croix.com/news/religion/worker-priests-the-next-generation/13880
bron: Lacroixinternational