Paus zegent zwangere vrouw |
Tijdens de negen jaar van zijn pontificaat is Franciscus heel duidelijk geweest over de bescherming van het ongeboren leven. De paus herhaalde meermaals dat de bescherming van het leven van de ongeborene gekoppeld is aan alle mensenrechten. Het leven moet altijd worden verdedigd: dat van de ongeborenen, maar ook dat van ouderen en zieken of degenen die dreigen te sterven van de honger, op het werk of op vluchtelingenboten.
08/06/2022Europese bisschoppencommissie tegen ‘recht op abortus’11/06/2022VS: 20 jaar handvest voor kinderbescherming – belofte vernieuwd
Vaticaan Nieuws
De Kerk verdedigt het leven, vooral het leven van de stemlozen. In de Kerk – zoals de paus in herinnering brengt in ” Evangelii Gaudium ” – is er een teken dat nooit mag ontbreken: “de optie voor het laatste, voor degenen die de samenleving uitkiest en weggooit”. (EG 195) Het is belangrijk om prioriteit te geven aan de meest kwetsbaren.
Aan de kant van de kwetsbaren en mensenrechten
“Onder deze zwakke mensen, naar wie de voorkeur van de Kerk uitgaat, tellen ook ongeboren kinderen”, benadrukt Francis, en hij voegt eraan toe: “Ze zijn de meest kwetsbare en onschuldige van al diegenen wiens menselijke waardigheid vandaag wordt ontzegd om ermee te worden geexperimenteerd door hun leven te nemen en wetgeving te bevorderen die ervoor zorgt dat niemand het kan verbieden. Om de verdediging van het leven van de ongeborenen een beetje belachelijk te maken, wordt het standpunt van de kerk vaak afgeschilderd als iets ideologisch, achterlijk, conservatief, en toch is deze verdediging van de ongeborenen nauw verbonden met de verdediging van welk mensenrecht dan ook. De Kerk gaat uit van de overtuiging dat een mens altijd iets heiligs en onschendbaars is, in elke situatie en in elke fase van zijn ontwikkeling. Ook de ongeborene draagt zijn bestaansreden in zich en kan nooit een middel zijn om andere moeilijkheden op te lossen. Als dit geloof wegvalt, blijft er geen stevige en blijvende basis over voor de verdediging van de mensenrechten; deze zouden dan altijd onderworpen zijn aan de willekeur van de respectieve machthebbers.” (EG 213)
Het is niet progressief om een mensenleven te vernietigen
Paus Franciscus gebruikt duidelijke woorden: “Juist omdat het een vraag is die te maken heeft met onze boodschap over de waarde van de menselijke persoon, kan men niet verwachten dat de Kerk haar standpunt over deze kwestie zal veranderen. Ik wil hier helemaal eerlijk over zijn. Dit is geen argument dat onderhevig is aan veronderstelde hervorming of ‘modernisering’. Het is niet progressief om je voor te stellen problemen op te lossen door een mensenleven te vernietigen. Maar het is ook waar dat we weinig hebben gedaan om adequate ondersteuning te bieden aan vrouwen die zich in de zeer moeilijke situatie bevinden waarin abortus een snelle oplossing lijkt te zijn voor hun diepe angsten, vooral wanneer het leven dat in hen groeit, het gevolg is van geweld of in de context van extreme armoede.
De paus zegt het onomwonden: Abortus “is een misdaad. Het ruimt de een uit de weg om de ander te redden. Dat doet de maffia.” ( Persconferentie op de terugvlucht uit Mexico, 17 februari 2016 ). “Het is alsof je een huurmoordenaar inhuurt om een probleem op te lossen.” ( Algemeen publiek, 10 oktober 2018 ).
Abortus, een menselijk probleem, geen religieus probleem
De paus heeft herhaaldelijk benadrukt dat de abortuskwestie “geen religieuze kwestie is: we zijn niet tegen abortus op religieuze gronden. nee Het is een algemeen menselijk probleem en een kwestie van antropologie.” ( Persconferentie over de terugvlucht vanuit Dublin, 26 augustus 2018).
De kleintjes gegooid door de Spartanen
“Als kind leerden we op school de geschiedenis van de Spartanen”, herinnert de paus zich, eraan toevoegend: “Wat de leraar zei, viel me altijd op: als een kind – een jongen of een meisje – werd geboren met misvormingen, namen ze het naar de top van de berg en gooide het naar beneden zodat die kleintjes niet zouden bestaan. Wij kinderen zeiden: “Wat een wreedheid!” Broeders en zusters, we doen hetzelfde, met meer wreedheid, met meer wetenschap. Wat nutteloos is, wat niets oplevert, wordt weggegooid. Dit is de wegwerpcultuur, de kleintjes zijn tegenwoordig niet gewenst.” ( Homilie in San Giovanni Rotondo, 17 maart 2018 ).
Elk leven verdedigen, altijd
Franciscus herinnert ons eraan dat aan de kant van het leven staan betekent dat je er niet alleen van het begin tot het einde voor moet zorgen, maar dat je het ook altijd moet verdedigen:
“De mate van vooruitgang van een samenleving kan precies worden afgemeten aan haar vermogen om het leven te beschermen, vooral in de meest kwetsbare fasen, en niet aan de verspreiding van technologische middelen. Als we het over de mens hebben, mogen we nooit de aanvallen op de heiligheid van het menselijk leven vergeten.
De plaag van abortus is een aanslag op het leven.
Onze broeders en zusters laten sterven op de boten in de Straat van Sicilië is een aanslag op het leven.
Dodelijke ongevallen op het werk omdat de minimumveiligheidsnormen niet worden gehaald, zijn een aanslag op het leven.
Dood door ondervoeding is een aanslag op het leven.
Terrorisme, oorlog, geweld zijn een aanslag op het leven: maar euthanasie ook.
Van het leven houden betekent altijd voor anderen zorgen, hun welzijn nastreven. (Toespraak tot de deelnemers aan een congres van de Vereniging “Scienza e Vita”, 30 mei 2015 ).
Barmhartigheid is voor iedereen
De paus onderstreept het drama dat vrouwen ervaren en aan degenen die hem ervan beschuldigen geen genade te hebben, antwoordt hij als volgt:
“De boodschap van barmhartigheid is voor iedereen, ook voor de groeiende mens. Het geldt voor iedereen. Ook na falen is er barmhartigheid, maar het is een moeilijke barmhartigheid. Want het probleem zit hem niet in vergeven, maar in het begeleiden van een vrouw die zich realiseert dat ze een abortus heeft ondergaan. Dit zijn verschrikkelijke drama’s…. Ik zal je de waarheid zeggen: je moet in de biechtstoel zijn, en je moet daar troost bieden, niet straffen.
Om deze reden heb ik universeel verlof gegeven om uit genade de [zonde van] abortus te vergeven, want vaak – altijd – zijn ze met hun gedachten en gevoelens bij hun kind. En ik adviseer ze vaak als ze huilen en ze bang zijn: “Je kind is in de hemel, praat met hem, zing hem dat slaapliedje dat je niet zong, dat je hem niet kon zingen.” Dat is de weg van verzoening tussen de moeder en haar kind. Bij God is het al gebeurd: dat is Gods vergeving. God vergeeft altijd. Maar genade is ook dat zij [de vrouw] dit verwerkt. Het drama van abortus. Om dat echt te begrijpen, moet je in een biechtstoel zitten. Het is verschrikkelijk.” (Persconferentie over de terugvlucht uit Panama, 28 januari 2019 )
bron: vatican news
beeld: vatican media