In de tweede week van november gaan de Nederlandse bisschoppen
naar Rome. Wij bezoeken de graven van de apostelen Petrus en Paulus,
vieren op verschillende plekken de eucharistie en hebben een volle
week met tal van ontmoetingen met de medewerkers van de paus
en met paus Franciscus zelf. Het bezoek aan de Eeuwige Stad nodigt
uit om pas op de plaats te maken. Indringende dringen zich op: wat is
de actuele kerkelijke stand van zaken? Wat is de toekomst van het
kerkelijk leven in ons land? Heel belangrijk is ook de vraag welk leiderschap de kerk nodig heeft. Ik denk dan ook heel bijzonder aan de
invulling van mijn eigen ambt van bisschop.
Nederland wordt gekenmerkt door hoge welvaart en hoge scholing.
Mede door deze ontwikkelingen wordt onze samenleving getekend
door individualisering en een diep verlangen naar inspraak. Hoe kunnen wij als kerk op deze stand van zaken adequaat reageren? In tal van families lukt het niet meer om de jongere generatie kerkelijk te socialiseren. Nog spannender vind ik de geloofsinhoudelijke crisis.
Veel katholieken kunnen hun geloof niet goed onder woorden brengen. Hoe moet ik als bisschop daarop reageren? Mij lijkt een nabij leiderschap de enige vruchtbare weg. Dat betekent een bereidheid om met gelovigen in gesprek te gaan in combinatie met een concentratie op Christus’ evangelie.
Lees de volledige column in het Nederlands Dagblad
beeld: bisdom den bosch