In de serie Mag ik je telefoon even zien in het Nederlands Dagblad geven jongeren hun telefoon uit handen. Ze vertellen openhartig waar ze hun tijd aan besteden, wat hun zorgen zijn en hoe het zit met hun geloof.
De jonge vrouw van afgelopen keer denkt veel na over de zin van het leven, sterfelijkheid en het einde. Ze is op zoek naar wat ze nog gelooft, maar voelt in haar kerk niet de ruimte te praten over twijfel.
Het geloof loslaten, ervaart ze als bevrijding van christelijke prestatiedruk om een goede christen te zijn.
Het bericht maakt mij en hopelijk veel andere christenen, verdrietig. Als er in de kerk geen ruimte voor twijfel en ongeloof is, waar moeten zoekers dan terecht? Je hoeft niet bang te zijn je geloof kwijt te raken in het gesprek met andersdenkenden. Niets kan je scheiden van Gods liefde, staat er in de Romeinenbrief.
Misschien moeten we wel bang zijn om mensen die het niet of niet zo zeker weten af te schrikken en zelfs weg te jagen. En eerlijk erkennen dat geloven voor de meesten van ons een reis met pieken en dalen, zeker weten, maar soms ook twijfelen is. Tenminste, zo vergaat het mij.