Mensen warmen zich rond een vuur in Iskenderun, Zuid-Turkije, 7 februari. De meeste christelijke kerken in de stad zijn verwoest. (Foto door ERDEM SAHIN/EFE)
Door Thomas Guichard voor La Croix International in Iskenderun |
Christelijke kerken in de Turkse stad Iskenderun in de provincie Hatay zijn zwaar beschadigd of vernield, maar parochianen doen er alles aan om de slachtoffers te helpen. Onder een stenen boog zijn drie katholieke religieuze zusters aan het werk. De een heeft net een tafel gedekt, de ander spreidt het tafelkleed uit en de derde staat op het punt een dienblad met koekjes neer te zetten.
De binnenplaats van het Apostolisch Vicariaat van Anatolië – gelegen in de Turkse stad İskenderun – is een tijdelijke oase van het geluid van graafmachines en ambulancesirenes. De citroenbomen in de tuin en lachende zusters vormen een schril contrast met de erbarmelijke staat van de rest van deze stadswijk.
Het centrum van İskenderun, een stad die ooit Alexandretta heette, is verwoest. Tientallen, misschien wel honderden gebouwen liggen in puin. Waterleidingen zijn gesprongen. Sinds de recente aardbeving is İskenderun een grote vijver geworden die misschien gemakkelijker per boot te bevaren is.
“Zo’n basiskamp is als een verademing”
De koekjes vandaag belonen een eenheid van het Spaanse leger. De soldaten zijn naar dit zuidelijkste puntje van Turkije in de provincie Hatay aan de Middellandse Zeekust gekomen om hulp te verdelen en, als ze geluk hebben, overlevenden onder het puin vandaan te halen. Lokale katholieken sluiten zich aan bij de menselijke ketting die is gevormd om de camouflagekleurige voertuigen uit te laden. Antuan Ilgit, een jezuïetenpriester, gaat voor in een kort gebed in de kapel en geeft hen vervolgens de zegen voordat ze teruggaan naar de troep van de stad om rantsoenen uit te delen.”Er zijn overal behoeften. Zo’n basiskamp is als een verademing”, zegt een oudere parochiaan die dekens aan het opvouwen is. Ongeveer 30 andere parochianen wisselen dag en nacht af. Robin Kurutan, een kettingrokende jongeman met lang zwart haar op de rug gebonden, heeft veel op zijn bord. Hij draagt grote potten vol rijst en zet ze in de kofferbak van een auto. Daarvoor sleepte hij waterpakken. Zelfs tijdens de zegen van pater Ilgit houdt hij de sigaret in zijn mond.”We hebben verschillende donatiepunten. Het is niet veel, maar toch komen er honderden maaltijden per dag uit onze keukens”, zegt Kurutan bescheiden. Zijn enige pauze vandaag is de dagelijkse gebedsdienst, die sinds de aardbeving is verplaatst naar de cafetaria.
Kathedraal in puin
Het vicariaat is niet zo blij met de aanwezigheid van journalisten hier, uit angst dat de nadruk teveel gelegd zal worden op de werkzaamheden van het vicariaat in plaats van allen die te hulp zijn gekomen uit Trabzon, Erzurum of İzmir, christenen, moslims of niet-geïdentificeerden, mensen uit alle hoeken van de wereld en uit alle streken van het land. Want de hulp is er.
He6t was een hele toer om de provincie te bereiken maar nu zijn de wegen overvol met vrachtwagens, auto’s en zelfs scooters vol met apparatuur: babyproducten, medicijnen en zelfs elektrische kachels, ook al is de elektriciteit nog niet teruggekeerd. Maar dit handjevol gelovigen dat probeert te helpen, zegt veel over de christelijke aanwezigheid in de provincie Hatay, die op de een of andere manier stand heeft gehouden tot nu toe, maar is nog lang niet hersteld van de aardbeving.
Achteraan op de binnenplaats is een deur waardoor niemand naar buiten of naar binnen gaat. Dit was de ingang van de 165 jaar oude kathedraal van Maria Boodschap. Mensen hebben de neiging om nu in nde verleden tijd over de kathedraal te spreken, omdat puin is enige is dat over is gebleven van deze grote katholieke kerk van İskenderun. Het dak, van het schip tot het transept, hield het niet. Een beeld van de Maagd Maria in een donkerblauwe mantel werd onthoofd. Het Kindje Jezus in haar armen is in tweeën gespleten. Maar er zijn twee wonderbaarlijke taferelen die dit wrak van hout, grijs marmer en tegels nog wat glans geven: het koor is blijven staan en de rode, groene en blauwe glas-in-loodramen zijn nauwelijks gebarsten. Alle zeven kerken in de stad werden zwaar beschadigd of vernield.
Maar erger nog is dat veel mensen het slachtoffer werden. Sadredin, hoofd van Caritas Anatolia, zegt dat er vóór de aardbeving ongeveer 400 katholieke gezinnen waren, bijna 600 orthodoxen en verder enkele Armeniërs, protestanten en Syriërs.”Sommigen van hen zitten nog steeds vast onder het puin, veel is nog onzeker. Op dit moment zijn er twintig katholieke families dood, we wachten op nieuws over de anderen”, zegt hij, zijn ogen rood van vermoeidheid. We hebben zojuist te horen gekregen dat de protestantse dominee Hakan Konur en zijn gezin in het ziekenhuis dood zijn verklaard. Hoeveel zullen er nog volgen?
Read more at: https://international.la-croix.com/news/religion/catholic-community-in-turkey-struggles-to-help-quake-victims/17313
lees ook: Antiochïe, een van de oudste christelijke steden verwoest