Uit het door aardbevingen geteisterde Turkije, een verhaal over liefde en moed, waarin een groep verpleegsters in het ziekenhuis van Gaziantep hun leven riskeert om te vroeg geboren baby’s te beschermen.
Door Alessandro Gisotti
Hardlopen om jezelf te redden? Of rennen om anderen te beschermen? Temidden van de beelden van verwoesting uit Turkije en Syrië, verbrijzeld door de aardbeving van 6 februari, zijn er ook beelden die vertellen over gebaren die een licht doen schijnen in de diepe duisternis van deze verschrikkelijke tragedie. Het gaat hier over een groep verpleegkiundigen in het ziekenhuis in de Turkse stad Gaziantep die – toen de aarde begon te beven – niet naar de uitgangen ging, maar in de tegenovergestelde richting rende, richting de intensive care-afdeling waar te vroeg geboren baby’s worden ondergebracht. . Daar bleven zij naast de pasgeborenen tot de aardbeving voorbij was. Ze hielden de couveuses vasthielden, die hevig heen en weer zwaaiden en dreigden om te vallen en de baby’s te verpletteren.
Misschien hadden we niets geweten over deze heldhaftige daad van het beschermen van levens als het incident niet was vastgelegd door bewakingscamera’s van het ziekenhuis. De verpleegsters wisten niet hoe lang de aardbeving zou duren, laat staan hoe vernietigend die zou zijn. Ze wisten niet of ze gered zouden worden als ze die keuze hadden gemaakt. Ze wisten echter zeker dat als ze niet zouden ingrijpen, die pasgeboren baby’s in levensgevaar zouden zijn. En ze kozen ervoor om ze te beschermen.
In de loop van de tien jaar van zijn pontificaat – en meest recentelijk tijdens zijn reis naar Afrika – heeft paus Franciscus ons er vaak aan herinnerd: vrouwen geven leven. Vrouwen beschermen het leven. Vrouwen zijn bolwerken van vrede, in de eerste plaats omdat ze (diepgaand) weten dat oorlog datzelfde leven dat ze hebben voortgebracht, vernietigt. Deze verpleegsters getuigden precies van die kracht, zachtaardig en volhardend, waarover de paus spreekt, een natuurlijke kracht die geen macht zoekt maar zich manifesteert als een gave. De kinderen die op die tragische nacht werden gered, waren niet hun eigen kinderen. Maar nu zijn ze dat op de een of andere manier geworden, omdat ze ‘voor de tweede keer geboren’ zijn dankzij hun moed en liefde. “Wie één leven redt, redt de hele wereld”, luidt de Talmoed. Die verpleegsters hebben de hele wereld gered.
bron: Vatican News
Beeld: https://www.vaticannews.va/multimedia