Middernachtzon
‘Communisten?, allemaal tuig van de richel. Homo’s komen van een andere planeet.
Rechters zijn addergebroed en lijken op de taliban. Alleen mentaal gehandicapten stemmen links. Belastingontduiking is moreel verdedigbaar. En omdat de Italiaanse regelgeving zo idioot complex is kun je maar beter lekker zwart gaan werken’.
Het zijn zomaar wat uitspraken van de onlangs overleden oud-premier, (media)multimiljardair en zakenman Silvio Berlusconi, die zichzelf graag de vader des vaderlands noemde.
Ach ja, iedereen roept wel eens wat en over de doden niets dan goeds….
De Italiaanse televisie zond afgelopen woensdag de uitvaartdienst live uit, urenlang. En ik heb er urenlang naar gekeken. Dat volle Domplein in Milaan; die duizenden zomers geklede aanhangers en bewonderaars van de overledene. De grote rood-zwart gestreepte clubvlaggen van de voetbalclub AC Milan waar Berlusconi ook nog een tijdje eigenaar van was. En natuurlijk dat minutenlange applaus, op het plein, maar ook in de dom. Applaus bij een uitvaart is een gewoonte geworden waar ik maar moeilijk aan kan wennen.
In de kerk zaten hoofdzakelijk mannen, in stemmig donkere (maat)pakken. Het militaire eerbetoon was uiterst bescheiden. Een traditionele uitvaartmis. Weinig muziek, des te meer lovende woorden voor de man die Italië als zijn familie beschouwde en die regeerde onder het eenvoudige motto: zorg goed voor jezelf, dat doe ik ook en dan hebben we geen last van elkaar.
.
Hij had – zoals veel macho’s – ronduit de schurft aan kritische journalistiek.
‘Buitenlandse media sturen hun slechtste journalisten als correspondent naar Italië om mij en ons land zwart te maken’. Ik heb me dat nooit aangetrokken…
Wat de Italianen enkele tientallen jaren met de flamboyante Silvio Berlusconi hebben meegemaakt, dat ervaren de Amerikanen nu. Berlusconi en Trump zijn – in hun zakelijke, politieke en persoonlijke doen en laten – als twee druppels water: minachting voor de overheid, voor de rechterlijke macht en de vrije pers.
Steenrijk geworden dankzij (deels) twijfelachtige zaken. Doorlopend verwikkeld in allerlei rechtszaken.
Meer bezig met het eigenbelang dan met het landsbelang, populisten van het zuiverste water die meer genoten van verdeeldheid dan van het compromis.
Met als groot verschil dat Berlusconi een charmante Italiaan met gevoel voor stijl was en Trump een Amerikaanse hork zonder smaak is.
Ik wil er nog even niet aan denken dat het komende woensdag alweer de langste dag is. Midzomer, midsummernight, dat vooral in de Scandinavische landen uitbundig wordt gevierd. Lang leve het licht…
Het is ook bij ons nog even de tijd van warme, lange, lome zomeravonden.
Ik vind het ontspannend om in de traag invallende schemering, in bijna zondig niks doen, de onbewolkte lucht af te turen.
Kijken naar de kaarsrechte condensstrepen van hoog boven me passerende verkeersvliegtuigen, maar vooral naar de jagende zwaluwen en ’n enkele vleermuis. Fascinerend grillig in hun vliegbewegingen.
In een exemplaar van het Vlaamse literaire tijdschrift ‘Het Liegend Konijn’, dat twee maal per jaar verschijnt, beschrijft de Nederlandse dichter Willem Thies (1973) die luchtshow van de zwaluwen onder de titel:
Eskader
Zwaluwen scheren als zegevierende
jachtvliegtuigen over de groene rivier,
zwenken scherp, onderscheppen insecten.
Boven de oevers wervelt stof
tot de wind verstart.
In de schemer ruimt
een vleermuis de restjes op.
beeld: https://encrypted-tbn0.gstatic.com