Aartsbisschop Paglia biedt paus Franciscus het Lexicon aan.
De voorzitter van de Pauselijke Academie voor het Leven, aartsbisschop Vincenzo Paglia, bevestigt de weerstand van de Kerk tegen euthanasie en hulp bij zelfdoding, naar aanleiding van mediaberichten over het ‘Kleine Lexicon over het einde van het leven’.
Door Salvatore Cernuzio (Vatican Media)
De Kerk is fel gekant tegen hulp bij zelfdoding en euthanasie en verdedigt het recht op leven van iedere persoon, met name de meest kwetsbaren. Tegelijkertijd stimuleert zij de samenwerking met de politiek op het gebied van kwesties rond het levenseinde.
Aartsbisschop Vincenzo Paglia, voorzitter van de Pauselijke Academie voor het Leven, gaf verduidelijking op een aantal punten in het “Klein Lexicon over het einde van het leven”, een 88 pagina’s tellende woordenlijst uitgegeven door de LEV (Vatican Publishing House) over ethische kwesties met betrekking tot debatten over het einde van het leven, variërend van euthanasie en hulp bij zelfdoding tot palliatieve zorg en crematie.
Het pamflet werd begin juli gepubliceerd en is onlangs onder vuur komen te liggen nadat sommige media melding maakten van wat zij zagen als ‘openingen’ van de Heilige Stoel.
In werkelijkheid, zo legde aartsbisschop Paglia in het onderstaande interview met Vatican News uit, zijn dit aanwijzingen die hun oorsprong vinden in de pauselijke en kerkelijke leer van de afgelopen 70 jaar.
Donderdagochtend overhandigde de aartsbisschop een exemplaar van het “Lexicon” aan paus Franciscus, die hem in audiëntie ontving in het Apostolisch Paleis.
V: Wat zei paus Franciscus, bij de presentatie van genoemd Lexicon?
Paus Franciscus herhaalde zijn waardering voor het werk dat de Pauselijke Academie voor het Leven verricht. Het probleem van het einde van het leven is inderdaad complex en de Kerk heeft een rijke geschiedenis van leerstellige uitspraken vanaf Pius XII in 1957 tot vandaag.
Het leven moet in zijn geheel worden verdedigd, niet alleen op bepaalde momenten. Het recht op leven moet vooral worden verdedigd, met name voor de zwakken, om de “wegwerpcultuur” tegen te gaan die schuilgaat achter de claim van zelfredzaamheid en autonomie van de mannen en vrouwen van vandaag.
V: Er wordt wel beweerd dat dit vademecum een verschuiving van de Heilige Stoel vertegenwoordigt richting het toestaan van het opschorten van voeding en drinken. Is dit waar?
Ik herinner me dat Pius XII in 1956 – zoals opgemerkt in het Lexicon – de toelaatbaarheid bevestigde van het opschorten van beademing onder bepaalde ernstige omstandigheden. En al in 2007 erkende de Congregatie voor de Geloofsleer dat dergelijke behandelingen rechtmatig konden worden stopgezet (of niet konden worden gestart) wanneer ze “een buitensporige belasting of aanzienlijk fysiek ongemak” met zich meebrachten.
Dit zijn twee criteria die deel uitmaken van de definitie van disproportionele behandelingen, die moeten worden opgeschort. Het is een evaluatie die altijd de betrokkenheid van de zieke persoon vereist, in de mate van het mogelijke. Het Lexicon moet in zijn geheel worden gelezen.
V: Verandert er iets met betrekking tot het standpunt van de kerk over euthanasie en hulp bij zelfdoding zoals sommige media hebben gesuggereerd?
De Kerk herhaalt haar absolute verzet tegen elke vorm van euthanasie en hulp bij zelfdoding. Dat is ook mijn overtuiging, ook al willen sommigen mij anders laten beweren. De Kerk nodigt echter ook uit tot bezinning over onredelijke koppigheid, alsmaar willen doorbehandelen. Therapeutische koppigheid is geen uitdrukking van werkelijk patiëntgerichte geneeskunde en zorg. De dood is helaas een dimensie van het leven. Het is onvermijdelijk. We mogen de duur van het leven zeker niet verkorten, maar we mogen het ook niet koppig op alle mogelijke manieren tegenhouden. We zijn kwetsbaar. En daarom moeten we voor elkaar zorgen.
Wij moeten ons veel meer inzetten om mensen te begeleiden in de laatste fase van hun bestaan, wetende dat voor ons gelovigen de dood niet het laatste woord heeft!
V: Het Lexicon spreekt over “wetgevende bemiddelingen”. Wat wordt als aanvaardbaar beschouwd?
Er zijn geen “aanvaardbare bemiddelingen” a priori . Over fundamentele en delicate kwesties rond het einde van het leven is het wenselijk om de hoogst mogelijke gemeenschappelijke consensus te bereiken, die respectvol rekening houdt met verschillende gevoeligheden en religieuze overtuigingen. Dit is de taak van de politiek.
De kerk kan samenwerken voor het algemeen welzijn van de maatschappij. Het is de rol van de kerk om gewetens te vormen in plaats van wetten op te stellen.
bron: Vatican News
beeld vatican media