We zijn nog lang niet uitgepraat

Deze laatste papieren Roerom staat vol met herinneringen en nostalgie. Hoewel ikzelf pas sinds 2020 een maandelijkse bijdrage lever, kan ik wel trots zijn op alle mooie verhalen die de Roerom heeft weten te vertellen. En voor mezelf heeft het schrijven van deze columns geholpen om te reflecteren, me uit te laten en optimisme of hoop te vinden.  

Wanneer je ergens op terugkijkt, kijk je vaak ook vooruit. In mijn columns probeerde ik altijd te laten zien dat er ook gelovige jongeren zijn die naast hun geloof een heel ‘gewoon’ of typisch studentenleven hebben. Gelovig zijn betekent niet dat je je afsluit voor sommige delen van de wereld. Maar hoe kan ik dat laten zien, als ik niet meer maandelijks concreet over de kerk en zingeving ga nadenken in voorbereiding op een column? Waaraan merk ik in mijn dagelijks leven (buiten de zondag) dat ik een gelovige student ben?

Ik ben vast niet de enige die het gevoel heeft dat bij het wegvallen van de papieren Roerom ook een stukje identiteit verloren gaat. Het voelt hetzelfde als het sluiten van kerken om me heen. Als er meer mensen zouden zijn die plezier en zin uit de kerk halen, zou ik mezelf als katholiek niet zo voelen als deel uitmakend van een “uitstervend ras”. Maar helaas: de realiteit is dat er steeds minder gelovigen zijn en zeker in mijn studentenbubbel kom ik ze maar weinig tegen.

Gelukkig zijn er ook plekken waar ik wél de katholieke student kan zijn. Onlangs werd ik uitgenodigd voor een eetavond voor katholieke jongeren in Utrecht. Daarnaast volg ik op het internet allerlei mensen die juist wél open kunnen praten over hun geloof. En ook de Roerom verdwijnt niet helemaal: er zijn allerlei ideeën voor een online vervolg. Uit dit soort initiatieven kan ik maar één les leren: we zijn nog lang niet uitgepraat. We zijn nog steeds op zoek naar nieuwe manieren om elkaar te ontmoeten, ons (al dan niet gelovige) zelf te zijn en aandacht te geven aan zingeving. Ik hoef niet bang te zijn dat het wegvallen van een tijdschrift met katholieke roots betekent dat mijn identiteit als gelovige verdwijnt. Sterker nog, het op nieuwe, moderne manieren in contact met elkaar komen, past juist heel goed bij de gelovige jongere.  

We zijn nog niet uitgepraat. Dus ik weet zeker dat we elkaar weer, op welke manier dan ook, gaan treffen. Tot ziens!

De Roerom jaargang 36, nr. 10 juni 2022