Soms voelt het alsof de wereld doordraait terwijl ik blijf staan. Alsof iedereen een druk studentenleven heeft, terwijl ik op mijn kamer aan het Netflixen ben. Alsof het leven aan me voorbijgaat. Het is een gevoel dat veel mensen zullen herkennen. Zeker in de coronajaren vroegen mensen zich af waar de tijd was gebleven. Voor mij was het alsof ik het ene moment net aan m’n studie was begonnen, en een week later alweer in m’n derde jaar zat. De tijd tikt wel door, maar het leven staat even stil.
Maar tegenwoordig merken we de coronamaatregelen nauwelijks nog iets, en je zou denken dat met het normale leven ook de vooruitgang weer terug is. Toch voelt dat voor mij niet zo. Wanneer ik met vriendinnen bijklets die ik een paar maanden niet heb gezien, lijkt het alsof iedereen van alles heeft meegemaakt, behalve ik. De één is verhuisd, de ander heeft een nieuwe vriend, weer een ander een nieuwe baan – maar voor mij is alles nog precies hetzelfde als vóór corona. Ik woon nog bij mijn ouders, ik doe dezelfde studie en bijbaan en ik heb ook geen life changing events meegemaakt.
Waarom ben ik de enige die maar niet vooruit lijkt te gaan?
Als ik hierover nadenk, kan ik er behoorlijk zenuwachtig van worden. Wanneer gaat mijn leven beginnen? Wanneer is het mijn beurt? Blijf ik voor altijd bij mijn ouders wonen? Word ik dan zo’n vijftigjarige die niet voor zichzelf kan zorgen?
Gelukkig zijn er voor zulke paniek-vragen altijd geruststellende antwoorden te vinden en deze keer vond ik mijn antwoord binnen mijn kerkgemeenschap. Een man in de vijftig, die heel zijn leven bij z’n ouders had gewoond, is uit huis gegaan en woont nu op zichzelf. Je bent dus nooit te oud om een grote stap te zetten, ook al hebben anderen die stap al jaren eerder gezet.
Hoewel niets erop wijst dat ik tot m’n vijftigste thuis ga wonen – ik ben pas twintig jaar – vind ik het een geruststellende gedachte dat ik nooit te oud ben om belangrijke stappen te zetten. Misschien gaan anderen wel sneller aan het werk of hebben ze eerder een huis gekocht, maar ik vind het prima om daar nog een paar jaar op te wachten. Ik weet nu immers dat ik nooit te oud kan zijn voor zulke veranderingen. En dat geldt natuurlijk voor alles en iedereen: je bent nooit te oud om te doen wat goed voelt.
De Roerom jaargang 36. nr.