door Jeanne van Leijsen
Niets is zo leuk als na een middagje shop pen een terrasje te pikken. Het is woens dag en dochterlief die juf speelt voor haar brood, gaat met me mee omdat ik een nieuwe spijkerbroek wil. U raadt het al. Ik heb weliswaar een broek, maar zij heeft een hele nieuwe herfstgarderobe aangeschaft. Gevloerd strijken we neer aan een tafeltje. Wat zullen we drinken? Wat drinkt die mevrouw daar? Wat heeft zij vanmiddag gedaan? Wat leest ze daar voor een krant? Oh, haar telefoon gaat. Wie zou haar bellen? Waar gaat het over? Waar denkt ze aan? Waarschijnlijk overkomt u dit ook wel eens. En dan fantaseren we er maar op los. We proberen de mensen in te schatten. Te ‘lezen’ als het ware. De Engelsen hebben hier een mooie uitspraak voor: ‘Reading People’. En omdat ik daar van mijn vak heb gemaakt, ‘lees’ ik er
ook maar op los. Want waar Lea Dasberg beweert dat je door lezen wel 1000 levens leidt, daar zegt Albert Einstein ‘Logica brengt je van A naar B, maar verbeelding brengt je overal’.
Het Potlodenvrouwtje
Er was er eens een potlodenvrouwtje, dat woonde in een groot schrift. In haar schrijfkamertje op bladzijde 23 bedacht
ze allerlei verhalen voor grote en kleine mensen, die bij haar op les kwamen. Als het potlodenvrouwtje weer eens een sterk verhaal had bedacht of een goede les in elkaar had getimmerd, nodigde zij haar potlood- en ook penvrienden uit om eens mee te kijken. Zij kwamen dan bijeen in de voorste kamer van het schrift, daar waar de inhoudsopgave op het behang prijkte. Want het vrouwtje ging eerst en vooral voor de inhoud. Zij dronken dan een kopje grafietkoffie of slijpselthee met puntjes-op de-i-gebak. Heerlijk eerlijk spul.
Vaak moest vanuit de kantlijn een grote gum te voorschijn komen om de teksten nog puntiger te maken. Het potloden vrouwtje bewaarde echter alle kladversies en haar papieren archief was dan ook veel voller dan haar ronde archief. Dan gleed het potlodenvrouwtje op haar puntenslijper in de vorm van een eigentijdse slee door het hele land om aan anderen de kunst van het schrijven, het lezen, het spreken en vooral ook het luisteren te leren. Hoewel zij al heel wat jaartjes schrijft, genoot zij als geen ander en heeft al veel potloden ‘opgewerkt’.
Maar toen … op een kwade dag midden jaren ’90 spoelde er een digitale revolutie door het nederige landje waar het vrouwtje woonde en poetste veel potloodwerkers naar de kantlijn. Geen letter werd er nog geschreven. Alles werd gedrukt, gepiept, gesurft, geklikt, getweet. .. totdat. .. er iemand van het Belangrijke Potloden Parlement digitale cijfers en letters ‘lekte’ en vervelende vlekken achterliet. Het was al eerder gebeurd dat informatie was zoek geraakt of zoek gemaakt door Hoge Heren en/of Dames van de Potloden Rechtbank. Het Potloden vrouwtje werd om hulp gevraagd en kon de ontbrekende kennis in een mum van tijd aanleveren. Zij werd daarvoor bedankt met een doos vol nieuwe potloden, zodat ze nog tot haar pensioen gerechtigde leeftijd kan blijven doorwerken. En of dit verhaal waar gebeurd is, kun je hier zwart-op-wit nalezen. Hopelijk leeft dit potlodenvrouwtje nog lang en gelukkig.
Foto’s: Jac van Leijsen