door BERT DAELEMANS SJ – essay in Igniswebmagazine |
Virtueel vieren legt een fundamenteel gegeven van de kerk bloot, merkt Bert Daelemans. “De lockdown bevestigt hoezeer ons christelijk geloof een sacramenteel geloof is dat het actieve, relationele en lichamelijke nodig heeft.”
Onlangs vroeg een tiener mij: “Ben jij als priester verplicht elke dag de mis te doen?” Ik antwoordde met een wedervraag: “Zijn je ouders verplicht elke dag de liefde te bedrijven?” Zoals elke analogie loopt ook deze ergens mank, maar het helpt de aandacht te verschuiven van een juridische naar een relationele ingesteldheid.
Maar ook de recente lockdown schudde ons wakker wat onze kerkgang betreft.
Idealiter vieren wij de eucharistie uit liefde, om de liefde in ons aan te wakkeren en om die liefde ook lichamelijk te tonen. Er zijn gelukkig veel manieren om de liefde te uiten en een plaats te geven in ons leven. Maar in gemeenschap ruimte scheppen voor Degene die ons het eerst heeft liefgehad en ons blijft beminnen, wat wij ook mogen doen of denken, vindt zijn hoogtepunt in de eucharistie.
Naspel dat de liefde bevestigt
Een Sloveense medebroeder opperde eens dat de gemeenschappelijke stilte na de communie veel weg heeft van de stille omarming van veel koppels na het bedrijven van de liefde: je houdt elkaar nog eens goed vast, en dat “naspel” is een mooi coda dat de liefde bevestigt.
Voor wie een dergelijke vergelijking tegen de borst stuit,…….
lees het volledige essay op igniswebmagazine
beeld: ¢https://kro-ncrv.nl/sites/kro-ncrv-nl/files/styles/banner_sm/public/media/images