De twee kardinalen wandelden samen op, langs de weg bij de Catacomben van Sint Sebastiaan. Hun uitzicht op het Vaticaan werd belemmerd door de hemelhoge cipressen die beide zijden van de weg omzoomden.
“Het is jaren geleden dat ik hier was,” zei kardinaal Bergano, “maar ik heb je gevraagd hier te komen omdat we op mijn kantoor in het Vaticaan niet kunnen praten, overal zit afluisterapparatuur tegenwoordig, microfoons overal”.
“Ik begrijp het heel goed, ” zei kardinaal Farelli, “het is beter dat ze ons niet samen zien, want iemand zou er verkeerde conclusies uit kunnen trekken.”
Beide mannen zagen er ongelukkig uit, ondanks de zonnige hemel en het zachte winterweer. Een warme wind blies hun schoudermanteltjes omhoog die als purperen vleugeltjes om hen heen fladderden.
“Ja,” zei Bergano, “de pers houdt ons voortdurend in de gaten, op zoek naar tekenen van opstand tegen de heilige vader, we moeten voorzichtig zijn.”
“Bergoglio is pas 9 maanden in functie en hij heeft bijna al het goede werk van de laatste twee pausen ongedaan gemaakt,” zuchtte Farelli. “Hij bevordert een persoonlijkheidscultus met zijn spontane gebaren en al zijn gepraat over de amen. Hij gaat te familiair om met de massa door baby’s te kussen en zijn handtekening op voetbalshirts te zetten…..
“Ja, zelfs ontmoedigt hij gelovigen om de pauselijke ring te kussen,” voegde Bergano toe.
“En wat hij zo allemaal uit de losse hand zegt…. het is een puinhoop,” riep Bergano uit, “de Osservatore moet wel de helft van wat hij zegt corrigeren voordat het gedrukt kan worden. Zijn manier van doen in de liturgie is de hoogste prelaat in de kerk onwaardig. Hij preekt zonder zijn mijter op te zetten en hij zwaait met zijn armen als hij preekt. Hij reikt in de Sint Pieter zelfs de communie uit op de hand…”
“En de Curie wordt gek van hem,” ging Farelli verder, “zij krijgen de opdracht om biecht te horen in een kerk vlak bij het Vaticaan, alsof zulke belangrijke mensen niet wat beters te doen hebben dan te luisteren naar het neurotisch geneuzel van vrome toeristen…”
“En hij ruïneert de Vaticaanse Bank. Waarom moeten siciliaanse families hun geld helemaal naar Amerika sturen om het daar te laten witwassen?”
“Maar wat kunnen wij eraan doen,” vroeg Farelli. “Ze hebben de stembriefjes nadat de keuze op hem was gevallen, verbrand, dus we kunnen niet eens beroep aantekenen met het argument dat de stemming een klerikale vergissing was…”
“We kunnen hem ook niet ongestraft vergiftigen,” zei Bergano, “er zijn er teveel die met hem eten daar in dat cafetaria van Casa Santa Marta.”
‘We zouden de remmen van zijn Ford Focus onklaar kunnen maken, maar hij stopt zo dikwijls om de menigte te groeten dat hij nooit genoeg vaart krijgt om gewond te raken…”
“We zouden een bewijs tevoorschijn kunnen toveren dat hij de leider was van een heteroseksuele lobby onder de Jezuïeten,” opperde Farelli.
“Nee dat kunnen we niet maken, dan brengen we een hele religieuze orde in diskrediet….”
De stemmen van beide kardinalen kwamen wat vervormd maar goed verstaanbaar door op de koptelefoons van de vertalers in het kantoor van de Nationale Veiligheidsdienst (NSA) in Washington DC.
“Waar zitten die microfoons?” vroeg agent Bronson, de jongste van de twee vertalers.
“Ze hangen om de nek van de kardinalen” legde agent Wilson uit, die al een lange carrière achter de rug had bij de NSA. Nog twee jaar had hij voor de boeg voor hij met pensioen zou gaan. “Het is echt handwerk, de microfoons zijn ingebouwd in het borstkruis dat ze hebben gekregen bij hun kardinaalsbenoeming, een vrouw die werkt in de souvenirwinkel van het Vaticaan heeft dat keurig voor elkaar gekregen.”
“Dit is dynamiet,” zei agent Bronson, die niet godsdienstig was maar toch wel aardig vond wat hij van paus Franciscus had gehoord en gezien, “zullen we dit doorspelen aan het Witte Huis of liever aan het Vaticaan?”
“Nee,” zei Wilson, die van huis uit katholiek was en twee jaar op het seminarie had gezeten voor hij begon aan zijn loopbaan bij de veiligheidsdienst. “Obama is een nietsnut en paus Franciscus is te vergevingsgezind. Dit soort serieuze gesprekken zijn te gevaarlijk om zomaar rond te strooien. We moeten het doorgeven aan iemand die namen en rugnummers kent… we zullen het aan Antoine Bodar doorsturen……”
Vrije bewerking door de redactie van een artikel dat verscheen in The National Catholic Reporter