redactioneel commentaar National Catholic Reporter
De redactie van dit toonaangevende Amerikaanse tijdschrift schreef onderstaand commentaar op de pausreis.
Wat je er ook van vindt, paus Franciscus’ reis van 5-8 maart naar Irak, de eerste van een katholieke paus naar dat land, was historisch. Je hoeft de beelden maar te zien van de paus tussen het zandkleurige puin van de vier kerken in Mosul, overblijfsel van de verwoesting door het wrede regime van de Islamitische Staat (ISIS), om de betekenis te begrijpen.
Hier, juist op de plek van zo’n barbaarsheid, was er een moment van hoop en fundamenteel fatsoen. Misschien wel de wedergeboorte van een christelijke gemeenschap die een van de oudste ter wereld is, maar met uitsterven bedreigd wordt, nadat honderdduizenden ISIS waren ontvlucht.
Het leed van de christelijke gemeenschap in Irak dateert natuurlijk van vóór de aanval van terroristen van ISIS. Wij Amerikanen dragen een grote verantwoordelijkheid voor de vlucht van christenen uit dat land en uit de regio vanwege onze misplaatste invasie in 2003. Die invasie destabiliseerde het hele land en liet minderheidsgroepen zoals christenen, Koerden en Yezidi’s over aan de genade van een machtsvacuüm na de burgeroorlog. En daarvoor was er de barbarij van de fascistische dictator Saddam Hoessein.
De voorganger van Franciscus, St. Paus Johannes Paulus II, drong in 2003 bij de Verenigde Staten aan, Irak niet binnen te vallen. Hij voorspelde dat destabilisatie de toch al grimmige situatie erger zou maken. Hij stuurde kardinaal Pio Laghi als persoonlijk gezant naar president George W. Bush om hem ervan te overtuigen af te zien van een invasie. Maar de adviseurs van Bush beloofden dat Amerikaanse troepen als bevrijders zouden worden begroet en dat ze na zes maanden thuis zouden zijn. Toch hebben we ons leger nog steeds niet volledig uit het land kunnen terugtrekken en de destabilisatie heeft de basis gelegd voor een jarenlange burgeroorlog en, uiteindelijk, voor de ISIS-terreur. Bijna twee decennia van geweld en armoede zijn het resultaat.
Franciscus kon de wonden niet genezen, maar hij kon wel solidariteit betonen met de slachtoffers. In de beste traditie van de pausen sinds het Tweede Vaticaans Concilie, deed Franciscus een indringende oproep tot vrede, verdraagzaamheid en interreligieuze samenwerking.
Corona
Ondanks herhaalde verzekeringen van het Vaticaan en lokale organisatoren dat de reis zo zou worden georganiseerd dat de kans op verspreiding van het coronavirus tot een minimum zou worden beperkt, (beperkt publiek, maatregelen voor gepaste afstand en het dragen van mondkapjes) was dat duidelijk niet het geval.
De eucharistieviering van 6 maart in de Chaldeeuws-katholieke St. Josephkathedraal in Bagdad was een bijzonder flagrant voorbeeld . Er waren ongeveer 250 mensen bijeen in een gesloten ruimte. Hoewel de meesten mondkapjes droegen, zongen ze en zaten op minder dan 1,5 meter van elkaar in een warme ruimte bijna zonder ventilatie. Simpel gezegd, het was een broedplaats voor het coronavirus. De bijeenkomst van 7 maart in de Al-Tahera Syriac Catholic Church was vergelijkbaar. Er werd niet gezongen, maar een mondkapje werd bijna niet gedragen.
Het is wel begrijpelijk, met alles wat de Irakezen hebben meegemaakt, dat het coronavirus de minste van hun zorgen is. Het Vaticaan is echter getuige geweest van de pandemie in Italië en weet heel goed welke impact een piek in infecties kan hebben op een toch al kwetsbare gezondheidszorg.
Franciscus zei tijdens zijn persconferentie van 8 maart op de vlucht terug naar Rome dat hij had gebeden of hij de reis tijdens de pandemie zou maken en zei dat hij “zich bewust was van de risico’s”. Hij zei dat hij de beslissing nam om te gaan, na gebed, ‘van binnenuit’.
‘Uiteindelijk heb ik de beslissing vrij genomen’, legde de paus uit. “Ik zei: ‘Degene die mij op deze manier laat beslissen, zal voor de mensen zorgen.’
Het zij verre van ons om te twijfelen aan het vermogen van de paus tot onderscheiding. Het is een kernbegrip in zijn spiritualiteit. Als iemand beweert Gods stem te horen, dan is hij het zeker.
Maar op zijn minst is het voorbeeld dat de paus geeft bij een bezoek als dit, terwijl de pandemie zich in een derde golf over delen van de wereld verspreidt, betreurenswaardig. Met alles wat we weten over hoe snel het virus zich kan verspreiden in krappe, afgesloten ruimtes, kan een tragedie het gevolg zijn. De paus en zijn gevolg hadden het voorrecht om te worden ingeënt. De Irakezen niet.
Francis zegt dat hij zich bewust was van de risico’s.Wij zijn onzeker over de gevolgen.
Bron: National Catholic Reporter
vertaling en bewerking: redactie www.deroerom.nl
beeld: https:www.lastampa.it/