Artikel van de maand – Niemand neemt me dit af

Geertje van de Wal

 

Ze was al meerdere keren samen met haar ouders en zus naar Kenia geweest. Nu stond ze voor de keuze naar ergens in het buitenland te gaan. En wel helemaal alleen. Het werd toch weer twee maanden Kenia. Geertje (18) doet verslag van haar verblijf daar.

In de korte tijd dat ik terug ben uit Kenia hebben al vele mensen nieuwsgierig aan me gevraagd hoe het was in het verre Afrika. Wat zeg je dan? Het was leuk, heerlijk. Geweldig zelfs. Alles van dat. En als ze dan vervolgens vragen wat ik allemaal heb gedaan, loop ik vast. Het is – voor mij in ieder geval – onmogelijk om op straat of in de kroeg even snel te vertellen wat ik waar, wanneer en met wie heb meegemaakt. Het was zó veel. Mij persoonlijk leek het erg weinig. Ik heb vaak het gevoel gehad niet alles uit mijn vakantie te hebben gehaald. Maar nu ik eraan terugdenk weet ik dat ik onwijs veel heb meegemaakt. Dingen waar massa’s mensen nooit de gelegenheid voor krijgen en momenten die niemand van me kan afpakken.

 

Een mooie samenvatting
Ik heb nu iets langer de tijd dan een vijftien minuten durend kroeggesprek. Mijn verhaal kan dus een klein beetje uitgebreid worden. Toen ik in Kenia zat heb ik, zodra ik er de gelegenheid voor kreeg, alles wat ik meemaakte in paginalange brieven naar thuis geschreven. De verhalen op mijn site waren slechts een kwart van de teksten die mijn ouders en zus onder ogen kregen. Ik heb zoals gewoonlijk geschreven als een gek en ik hield pas op wanneer alles verteld was. Dit krijg ik nu niet voor elkaar. Ik hoop wel dat er een mooie samenvatting uit voortkomt.

 

Kiezen
Kenia dus. Na één jaar culturele en maatschappelijke vorming besloot ik ermee te stoppen. Het was niet helemaal wat ik zocht. Ook had ik tijd voor mezelf nodig en ik wou heel graag even weg van alles en iedereen in dit koude landje, waar op dit moment tot mijn vreugde een fijn warm zonnetje tevoorschijn komt. Ik wilde naar het buitenland. Dit was zeker, maar ik wist niet precies welk schitterend land ik als bestemming zou gaan kiezen. Kenia was een optie. Ik was er al vijf keer vier weken geweest en kende ondertussen op vele plaatsen behoorlijk wat mensen. Maar Israël, wauw! Dat lijkt me zo’n prachtig land. Er is lang getwijfeld tussen deze twee landen. Uiteindelijk besloot ik – voor de eerste keer alleen op vakantie toch maar een mij vertrouwd en bekend land te kiezen. Dit leek me toch net iets verstandiger.

 

Op hoop van zegen
Mailtjes gingen over en weer. Met vragen of ik überhaupt wel mocht komen en of ik enkele dagen mee mocht doen met de verschillende projecten van de Brothers CMM. Deze brothers fraters – hebben zich jaren geleden ook in Kenia gevestigd. Toen ik uiteindelijk richting dat heerlijke land vertrok was alles bepaald nog niet overduidelijk. De internetverbinding was daar niet altijd even snel, maar ik ging er van uit dat alles perfect zou gaan verlopen. En dat gebeurde ook. De eerste paar dagen heb ik op de middelbare school St. Justino in Nairobi doorgebracht. Deze school bevindt zich midden in een van de sloppenwijken in de hoofdstad en valt door zijn grootte erg op tussen de kleine, grauwe, aluminium huisjes en de enorme hopen afval in hetzelfde gebied. 

 

20Stukgelachen
Wat ik precies op deze school zou gaan doen was vooraf niet duidelijk, maar uiteindelijk heb ik me ongelooflijk vermaakt. Ik was enkele weken getransformeerd tot student. Ik volgde lessen, maakte opdrachten, at met de studenten in plaats van met de leraren – die veel chiquer voedsel kregen – en ik ging zelfs mee op een schoolreisje! Het was heerlijk verblijven tussen al die leeftijdgenoten, die in karakter en handelingen zo ontzettend van mij verschillen maar in humor precies hetzelfde zijn. Ik heb me iedere dag opnieuw stukgelachen. Er waren op die school helaas maar vier meisjes met wie ik echt contact had; de anderen durfden niet op me af te stappen. Ook als ik een gesprek begon kreeg ik weinig respons. Hoe het komt weet ik niet, maar ik vond het heel apart dat een van die vier meisjes tijdens een erg leuk gesprek verbaasd opmerkte: ‘Oh, ik wist helemaal niet dat jij zo aardig en leuk was!’ Het was wel even wennen dus. Ik heb mijn tijd voornamelijk met de mannelijke studenten doorgebracht; en dat was méér dan geweldig.

 

Gevangenen
Tijdens mijn twee maanden in Kenia zou ik het liefst gevangenissen bezoeken. Van dichtbij beleven hoe het gevangenschap daar in elkaar zit. Ik had het enorme geluk een Frater te kennen die namens het Grol’s Welfare Project dagelijks in het hele land gevangenissen bezoekt en van (school) spullen voorziet.
Het was zo anders dan verwacht. Ik zag gruwelijke, schokkende dingen, maar heb ook zeer fascinerende en prachtige momenten meegemaakt. Ik zag halfnaakte mannen in een stikhete zon op de grond liggen, tussen de stenen. Piepkleine kamers waar zo’n vijfentwintig man moesten slapen. Maar ook heren die hun werk in de naai- of houtsector perfect deden, vervolgens enthousiast lieten zien wat ze gemaakt hadden en geïnteresseerd met me begonnen te praten. Ik zag jonge meisjes van hoogstens zestien jaar in gevangenissen en vele kleine kinderen die in deze gevangenissen zijn geboren en er tot hun vijfde levensjaar moeten blijven. Maar ook dames die me overweldigden met knuffels en zoenen toen ik hun gezamenlijke kamer binnenliep, met me gingen dansen, optreden en een modeshow houden. Het was werkelijk prachtig! 

Aangestaard


Ook heb ik na wat overleg de grootste gevangenis van het land mogen bezoeken, waarin de grote criminelen te vinden zijn. Hier bevonden zich ongeveer drieduizend mannen en vijfhonderd bewakers. Hier was nog bijna nooit een vrouw binnen geweest. Ik voelde me dus een geweldige uitzondering. Het is echt even wennen als je omringd door zes bewakers – twee voor, twee naast en twee achter me – een enorm terrein op stapt, waar al die duizenden mannen gewoon op de grond zitten, werken of rondlopen. En aangezien ik ook nog eens zo jong en blank ben werd ik ongelooflijk aangestaard. Zowel door de gevangenen als door de bewakers. Een beetje aandacht op z’n tijd vind ik heerlijk, maar vijfendertighonderd paar ogen die bijna iedere beweging van je volgden is toch wel een beetje teveel van het goede! De gevangenen die ik van dichtbij gezien en gesproken heb hadden wel bijzondere dingen te zeggen. Een van hen had in zijn tijd daar al drie dikke boeken geschreven, die hij maar al te graag wil publiceren. Maar dit lukt natuurlijk niet zolang hij vast zit. Een ander had bij een staatsexamen een 9 gehaald! Ik weet niet precies wat dit examen inhoudt, maar het heeft ermee te maken dat ze hiermee aantonen een studie te kunnen volgen en na hun vrijlating een goede toekomst op te kunnen bouwen. 

 

Aids-project
Na een volle maand studenten en gevangenen ontmoeten vertrok ik tenslotte naar het dorpje Oyugis, waar we om het jaar met ons hele gezin naartoe gaan. In dit dorp bevindt zich het Oyugis Intergrated Project, dat mijn ouders vanuit Nederland ondersteunen. Ik kwam hier voornamelijk om vrienden en bekenden op te zoeken, maar ik heb tussendoor ook enkele dagen meegelopen met dit anti-aidsproject. Ik bezocht samen met een zuster en vele vrijwilligers ernstig zieke mensen thuis, die de kracht niet meer hadden om naar de dokterspost te komen. Dit was niet gemakkelijk. Ik zie niet iedere dag doodzieke en extreem magere mensen buiten op een dekentje liggen, op zoek naar het kleine beetje schaduw dat op hun terrein te vinden is. Ze zijn te zwak om te lopen, ten gaat er niet in en drinken is er vaak bijna niet. Dit was geen pretje. Maar wel ongelooflijk leerzaam en vooral ook heel erg speciaal. Niet iedereen krijgt de kans dit met eigen ogen te aanschouwen. En zeker niet van zo dichtbij!

 

Met bekenden
In deze tweede maand van mijn verblijf in Kenia heb ik voornamelijk gerust en plezier gemaakt. Omdat ik al vijf keer eerder in dit dorp was geweest ken ik er vele mensen. Ik heb me geweldig met hen kunnen vermaken. Het is heerlijk om een tijdje in een totaal andere omgeving te zijn, ver weg van thuis en toch met heel goede vrienden om je heen. Intussen zit mijn avontuur er alweer een paar weken op. Ik heb een geweldige tijd gehad, met prachtige en onvergetelijke ervaringen, schokkende en ongeloofwaardige gebeurtenissen en vele momenten die niemand me ooit zal kunnen afpakken. Ik heb het voorrecht gehad om als achttienjarige moederziel alleen naar Afrika te kunnen vertrekken, bijzonder goed behandeld te worden en daarbij ook nog onnoemelijk wonderbaarlijke dingen te mogen beleven. Het was een reis om nooit meer te vergeten!

 

de foto’s bij dit artikel zijn  door Geertje gemaakt:

Niet gecategoriseerd