door Frans Wijnands
GENT
Al wekenlang staat de Belgische Justitie bijna dagelijks in de (inter)nationale belangstelling vanwege de twistvraag of onderzoeksrechter Wim de Troy een aantal weken geleden terecht of onterecht invallen liet doen bij de kantoren van het aartsbisdom Mechelen/Brussel, in het huis van emeritus-kardinaal Godfried Danneels en de burelen van de onafhankelijke commissie die honderden dossiers aanlegde met getuigenissen van inmiddels volwassen geworden slachtoffers van kindermisbruik door paters en priesters. Bij die zogenaamde ‘Operatie Kelk’ werden met groot machtsvertoon computers en dossiers, administraties en correspondentie in beslag genomen, omdat de uitvoerende onderzoeksrechter vermoedde dat er bewijslast was verstopt en/of belastende dossiers werden verdonkeremaand.Sinds dat moment groeide de twijfel: was de onderzoeksrechter met die huiszoekingen zijn boekje te buiten gegaan of handelde hij correct?Prompt kwam de justitiële ambtelijke molen op gang. De Belgen kregen uit de media precies te weten hoe de elkaar corrigerende rechtscolleges in hun land werken.
De Brusselse Kamer van inbeschuldigingstelling (KI) die de invallen intern heeft onderzocht, zou van oordeel zijn dat het optreden van de onderzoeksrechter (deels) onjuist is geweest. Maar de simpele vraag of de ‘Operatie Kelk’ daardoor nietig is verklaard of niet, blijft nog steeds onbeantwoordt. Want onderzoeksrechter Wim de Troy maakt gebruik van zijn wettelijk vetorecht om dat oordeel openbaar te maken. Hij houdt in z’n eentje nog steeds iedereen aan het lijntje.
Intussen stapelen de vragen zich op: handelde de magistraat juist of niet?, waarom wil hij niet dat de inhoud van het oordeel bekend wordt? Koppigheid?, angst voor gezichtsverlies en/of interne maatregelen?, overdreven Prinzipenreiterei? Weliswaar propageert ook de Belgische Justitie te pas en te onpas transparantie, maar gebruikt matglas.
Het is een beschamende vertoning die nog even kan voortduren, want de onderzoeksrechter is formeel tot eind augustus met vakantie. Tenzij hij eerder door de allerhoogste justitiële instantie gedwongen kan worden om zijn verzet tegen openbaarmaking op te geven.Als dan inderdaad zou blijken dat zijn optreden niet juist was, moeten de in beslag genomen dossiers worden terugegeven. Maar meteen komt dan de vraag aan de orde of die dossiers dan nog als wettelijk bewijsmateriaal gebruikt mogen worden. Zo niet, dan moet alles opnieuw; te beginnen met de pijnlijke getuigenissen van de slachtoffers. Voor zover die dat dan nog willen of durven…
De advocaten van het aartsbisdom en de kardinaal steken openlijk de draak met het justitiële geklungel. Niet helemaal ten onrechte, alhoewel het tegelijk wel erg gemakkelijk is om Justitie te betichten van onzorgvuldigheden terwijl de rk-kerk het zelf decennia lang vertikte om orde op zaken te stellen inzake seksueel kindermisbruik en tenminste de recente klachten van de slachtoffers serieus te nemen en niet met (zwijg)geld af te kopen. Want daar draaide het toch om?: eindelijk luisteren naar en gerechtigheid voor die slachtoffers?! Maar aan hen lijkt op dit moment niemand meer te denken; Justitie op de laatste plaats.