Stop pedo-bisschop in de vergeetput

column door Frans Wijnands

Toch een soort vergeetput…. door       Frans Wijnands 

 

België trilt nog na van verontwaardiging over het televisie-interview met de ex-bisschop van Brugge, Roger Vangheluwe.  De man, die als priester en bisschop twee van zijn minderjarige neefjes jarenlang seksueel misbruikte, daarom uit zijn functie was gezet en ondergedoken zat in een retraitecentrum in de Loire-streek, keuvelde onbekommerd over zijn intimiteiten met zijn neefjes. Spelletjes…, herinnerde hij zich met een glimlachje.

Een passief interview 

Nee, de gevierde heeroom van destijds is zich nog steeds van geen kwaad bewust. Een uur lang kreeg hij de kans een zelfverdediging te voeren in een ‘passief interview’: je laat de geinterviewde met zo weinig mogelijk tussenvragen zijn verhaal vertellen.

Politici, psychiaters, priesters en veel (on)gelovigen kwalificeren de Brugse ex-bisschop nu onder meer als een zieke man, een gevaar voor de samenleving, een volbloed pedofiel, een schande voor kerk en samenleving, een wereldvreemde  psychopaat. 

Bij het lezen van dat alles vraag je je af hoe hij in godsnaam ooit door de Vaticaanse keuring is geraakt om bisschop te kunnen worden.  Maar dat is heel eenvoudig: omdat het Vaticaan sinds eeuw en dag bij bisschopsbenoemingen alleen maar let op de leervastigheid van de kandidaat. De rest is bijzaak….

interessante vragen

Twee vragen zijn nu interessant: had het tv-gesprek in deze vorm uitgezonden moeten worden? , en hoe gaat het Vaticaan reageren?

Als iemand zich verstopt, zoals Roger Vangheluwe in opdracht van het Vaticaan deed, kun je er donder op zeggen dat (sommige) journalisten naar hem op zoek gaan. De media hebben geen boodschap aan een kerkelijke ‘straf’maatregel. Daarom kan ik alle begrip hebben dat journalisten probeerden Vangheluwe aan de praat te krijgen. Weliswaar beschuldigen de commerciële VTM4 (die het interview uitzond) en de VTM elkaar over en weer van vals spel en plagiaat, maar dat is een andere zaak.

De betrokken omroep kreeg de wind in de zeilen toen Roger Vangheluwe liet weten dat hij best zijn zegje op de televisie wilde doen.  Ze moeten er op de redactie de vingers bij hebben afgelikt.
 

Vermoedelijjk had alleen de paus de eigenzinnige Vangheluwe het zwijgen op kunnen leggen. Van alle anderen sloeg hij de goede raad en waarschuwingen om niet op de tv te praten in de wind. Vrijheid van meningsuiting… , en de pedo-bisschop leek zich niet te realiseren – of er zich om te bekommeren  – dat hij met zijn schokkende uitlatingen het afkalvende morele gezag van de kerk in België naar de Filistijnen hielp.

Maar uit journalistieke vakkringen klonk een andersoortige kritiek, namelijk dat het interview niet professioneel genoeg was. Was het wel voldoende voorbereid?, waren de schaarse vragen wel kritisch genoeg?, had de interviewer zijn gespreksgenoot niet veel meer vuur aan de schenen moeten leggen? En had de betrokken redactie meer rekening moeten houden met de gevoelens van deze en alle andere misbruikslachtoffers? 

Vangheluwe vindt alle heisa over hem nog steeds sterk overdreven. Hij heeft zijn neefjes – inmiddels volwassen maar nog steeds getraumatiseerde mensen – geld toegestopt, en hij is te biecht gegaan. Maar als priester weet hij als geen ander dat het sacrament van de biecht pas geldig is als de biechteling oprecht berouw toont en bewust boete doet. Maar oprechte spijt heeft hij niet. Voor de wet is hij ongrijpbaar; alle strafbare feiten zijn verjaard en de opgelegde boetedoening  om zich in afzondering te bezinnen op zijn doen en laten, noemde kerkjurist en senator Rik Torfs eerder al ‘een flutstraf’.

Temeer omdat Roger Vangheluwe  nog steeds 2800 euro per maand aan pensioen ontvangt dat wordt uitbetaald door de Belgische staat. Alle bedienaren van ere-diensten in België krijgen een overheidsloon, dan wel pensioen. Hem dat afpakken zou dus onwettig zijn.  

Vangheluwe is een bisschop van de oude roomse stempel: tuk op pracht en praal, verliefd op zijn mijter en kromstaf. Dat hem die zijn afgepakt ervaart hij nog als de grootste straf. En daar zou het Vaticaan op moeten voortborduren.
 

Dan die tweede vraag: wat doet de paus nu? Er is een brede roep om Vangheluwe te laïciseren, terug te zetten in de lekenstand. Maar dan? Dan is er niemand of geen instantie meer die toezicht op hem kan houden. Hij zou zich net zo goed weer in België als in Zuid-Amerika kunnen vestigen; als een geile gluurder bij speeltuintjes rondhangen of zich als een weldoener van het verkeerde soort bezig houden met kinderbegeleiding  in een ontwikkelingsland.

In de vergeetput 
Kinderpsychiater Peter Adriaenssens  die jarenlang de commissie naar kindermisbruik in de kerk onderzocht en daarover honderden bezwarende dossiers aanlegde pleit er voor om Roger Vangheluwe in de vergeetput te stoppen. Doodzwijgen. Geen woord meer aan vuil maken. Maar dat is in onze communicatieve wereld moeilijk.  

Mij lijkt het niet zo’n heksentoer om Vangheluwe passend te straffen: Allereerst moet hij verplicht worden zich langdurig psychisch/psychiatrisch te laten behandelen. Vervolgens moet hem de uitoefening van zijn priesterlijke taken ontzegd worden, maar niet terug worden gezet in de lekenstand.

En tenslotte moet hij gaandeweg leren beseffen dat hij zwaar in de fout is gegaan en er voor de rest van zijn leven in grote nederigheid het zwijgen toe moet doen.  Dat kan het beste in de nog bestaande binnenlanden van Italië.  Een levenslange taakstraf in maximale soberheid. Werken en bidden in een besloten kloostergemeenschap waar geen hond hem kent en waar hij geen vlieg meer kwaad kan doen. Laat staan een kind.

franswijnands@telenet.be>

Niet gecategoriseerd