Bijgaande verrassende ervaring van Margreet Spoelstra willen we u graag doorgeven.
Zuid-Afrika, eind oktober. Ergens in het midden van niets. Grote oude bomen geven schaduwen het is lente
en de grond is rood en droog. Achter een tussen twee bomen gespannen gordijn klinkt gegiechel.
Ik hoor Afrikaans en Zulu en Engels door elkaar. En ik kan er geen touw aan vastknopen.
De kinderen verkleden zich.
Al maanden zijn ze bezig met de voorbereidingen van het kerstspel. De meeste kinderen wonen in het plakkerskamp, de krottenwijk, aan de rand van de stad. Ze zitten samen met de andere, vooral blanke, kinderen op school. Vandaag mogen ze voor het eerst verkleed repeteren. Zo nu en dan piept een wit of een zwart gezichtje even om het gordijn heen. Want ook al is het maar een repetitie, ze hopen allemaal toch wel op een klein beetje publiek.
Het gordijn gaat open; het spel begint. Een witte Jozef en een zwarte Maria komen uitgeput bij de herberg aan. Geen plaats natuurlijk. Maar gelukkig mogen ze in de stal. En Jezus wordt geboren. En de herders komen
en de koningen met hun cadeautjes. En de mensen uit het dorp, want alle kinderen hebben een rol.
En de pasgeboren baby van hun onderwijzeres mocht Jezus zijn.
Het is wonderlijk, een kerstspel, buiten in de warmte van de zon. En deze kinderen.
Met hun heel eigen cultuur, met de tradities en de verhalen van hun volk. Ineens zijn ze Maria of herder,
in dat verhaal uit die heel andere wereld …
En de herberg lijkt wel erg op een huis van blanke kinderen.
En de stal lijkt wel erg op een hutje uit een plakkerskamp. Is het goed? Is het niet goed?
Lang beantwoorde vragen raken hier hun antwoord kwijt.
En ondertussen
spelen de kinderen stralend verder.
Dan begint Jezus te huilen. De geschenken worden soms wat hardhandig in zijn kribbe geduwd.
Een kind uit het publiek, kennelijk gewend aan een onbewogen kerststal, staat verbaasd op en zegt:
‘Mama, hoor, Jezus leeft!’