Zondagmijmering
De voorbije week is er geen dag voorbij gegaan of ik was met m’n beroep bezig. Niet schrijvend, maar erover (na)denkend. Vanwege die tweet van Geert Wilders, die zijn volgelingen en bewonderaars ( die bestaan echt…) liet weten dat ‘journalisten – uitzonderingen daargelaten – gewoon tuig van de richel is’. Hoor wie het zegt. Soms gaat tuig vermomd in nette burgermanskleren.
Wilders maakt anonieme uitzonderingen, er schijnen dus ook fatsoenlijke journalisten te bestaan. Ik heb nooit anders geweten trouwens, de dikke duimzuigerij van de pulpbladen daar gelaten. Wilders vindt al heel lang iedereen die het niet met hem eens is hinderlijk, vervelend, achterlijk. Maar hij is doorlopend gevaarlijk opruiend bezig, net als zijn grote voorbeeld Trump dat was. Als je maar lang genoeg roept dat de pers niet deugt zijn er steeds meer onnadenkende mensen die dat gaan geloven.
Wilders is democratisch gekozen, in ‘een nep-Parlement’ zoals hij eens zei, maar hij is tot in z’n vezels a-democratisch in zijn gedrag en respect voor andersdenkenden, voor de rechterlijke macht en nu ook voor ‘de vierde macht’, zoals de vrije pers wel eens wordt genoemd. De pers als waakhond van de democratie; een onafhankelijke pers die dus gaat blaffen bij onraad. En dat is bij Wilders nooit ver weg.
Wilders was boos over een bericht in de NRC waarin stond dat zijn politieke maatje Dion Graus de toegang tot de Tweede Kamer was ontzegd vanwege een nieuwe beschuldiging van onacceptabel, vrouwonvriendelijk gedrag. De krant meldde dat Graus de toegang tot de Tweede Kamer was ontzegd en dat was onjuist. Wilders had geen moeite om vervolgens, schandalig generaliserend en ongenuanceerd, de (bijna) hele pers voor tuig uit te schelden. Ach, de boodschapper krijgt al eeuwenlang de schuld als hij onaangename, vervelende of onthullende informatie brengt.
Het Genootschap van Hoofdredacteuren, de Journalistenvakbond NVJ en het Openbaar Ministerie hebben recent een onderzoek laten instellen naar ‘Agressie en bedreiging van journalisten 2021’. Bijna 700 journalisten hebben de betreffende vragenlijst ingevuld en de resultaten zijn even onthutsend als zorgelijk: ruim 80% laat weten het vorig jaar op een of andere manier te zijn bedreigd.
Het vertrouwen in de serieuze media blijft dalen, al is het misschien nooit zo hoog geweest als zou moeten. Het spottende ‘De krant brengt de leugens in het land’ is nog steeds een veel gehoorde opmerking. Zelfs toenmalig koningin Beatrix liet zich tijdens een informeel gesprekje bij de viering van het 40-jarig bestaan van het Genootschap van Hoofdredacteuren (in 1999) ontvallen dat ‘de leugen regeert’. Zij zei dat naar aanleiding van persberichten/geruchten dat kroonprins Willem-Alexander een vriendin zou hebben, Máxima. Achteraf bleek die berichtgeving dus niet zo leugenachtig,,,
Maar ja, achteraf is altijd makkelijk praten. De Vlaamse viroloog Marc van Ranst is sinds enige tijd met zijn gezin op een geheim adres ondergebracht omdat hij bedreigd wordt door mensen die zijn waarschuwingen over het coronavirus niet meer willen horen, of geloven.
Van Ranst haalt er zijn schouders over op. Nu ook in België de cijfers van besmettingen, overlijdens en ziekenhuisopnames dalen zei hij onlangs: ‘Dit is het moment dat iedereen plots slim wordt en perfect wist hoe het allemaal gedaan had moeten worden. Het vermogen om het verleden te voorspellen is bij sommigen indrukwekkend’.
We hebben inwoning: de goudvis van de buren. Die zijn met vakantie en hun vis is dus ook even van huis, bij ons. Hij/zij heet Blup. Of misschien wel Blub. Weet die vis veel… Het is een heel gemakkelijke logé. Totaal niet tot last, maar je kunt er ook niet mee dollen of lachen. Makkelijk in het onderhoud; geen dieetvoorschrift, elke morgen een paar mini-korreltjes visvoer, geen water…
Je schijnt slimme en slome vissen te hebben, van walvis tot guppy. Dolfijnen staan bekend als heel slim. Die hebben al na een paar weken in gevangenschap mensen getraind om op de rand van het bassin te gaan staan en hen dan een visje toe te werpen.
En we hebben een muis, of meer… Buiten, op het terras, in een spleet van een spouwmuur. Het is misschien wel familie van die muis waar Kees Stip ’n gedichtje over schreef:
Een kleine huismuis aan de Maas
hield niet van Nederlandse kaas.
Was het geen Camenbert of Brie
dan huilde hij een dag of drie
totdat zijn moeder zei: ‘Mon cher,
hou op met dat gecamenblèr’
Ik ben aan de slag met gifkorreltjes. Ik moet dagelijks het leeg gegeten schoteltje bijvullen en denk dan aan die drie stoere muisjes die op een zomerse dag in de kroeg zitten.
Zegt de ene: ‘Het huis waar ik woon ligt vol met muizengif. Och, ik eet elke keer gewoon m’n buikje rond en voel me hooguit een beetje misselijk’.
De tweede muis kijkt ‘m wat meewarig aan en zegt: ‘Oh, da’s niks, man. In het huis waar ik woon ligt het vol met muizenvallen. Ik haal gewoon de kaas er tussen uit en als ik ’n klem in m’n nek krijg, druk ik me gewoon een paar keer op’.
Dan staat de derde muis op en terwijl hij z’n mouwen opstroopt zegt ‘ie: ‘Sorry jongens, maar ik ga even de poes neuken’.
Muizen? Het is – uitzonderingen daargelaten – gewoon tuig van de richel…