Mpho Tutu van Furth over homoseksualiteit in de kerk
De Zuid-Afrikaanse priesteres Mpho Tutu van Furth is verheugd over het besluit van de Church of England om koppels van hetzelfde geslacht te zegenen. “Het is een goede stap”, zegt de dochter van Nobelprijswinnaar Desmond Tutu.
Mpho Andrea Tutu van Furth weet wat het betekent om weerstand het hoofd te bieden. Haar vader, de anglicaanse aartsbisschop, anti-apartheidsactivist en Nobelprijswinnaar voor de vrede Desmond Tutu (1931-2021), heeft haar dit haar van jongsaf meegegeven.
In 2016 trouwde de priesteres van de American Episcopal Church met haar partner uit Nederland. In de anglicaanse gemeenschap stuitte ze op weerstand, vertelt ze in een interview met het Duitse Katholieke Persbureau KNA.
“Het is nu twee jaar geleden dat mijn vader overleed. Dat is een verlies dat natuurlijk pijn doet. Maar feit is dat we niet alleen zijn on ons rouwen, zoveel mensen over de hele wereld zijn geraakt zijn door het leven van mijn vader en rouwen nog steeds met ons.
In mijn beroepskeuze heeft mijn vader mij beïnvloed door eenvoudig mijn vader te zijn. Het is vaak zo dat wanneer kinderen hun ouders zien in banen waar ze van houden en waarin ze gedijen, dit hen beïnvloedt. Misschien speelde dat bij mijn vader en mij ook een rol.
Ik ben nu priester in twee kerken in Amsterdam en in een online kerk die is ontstaan tijdens de Covid-pandemie. De leden zijn verspreid over de hele wereld en behoren ook tot verschillende denominaties.”
Maar het is geen toeval dat je niet meer in Zuid-Afrika werkt. Waarom zijn u en de Anglicaanse Kerk van Zuid-Afrika uit elkaar gegaan?
“Ik zou niet zeggen dat we uit elkaar zijn gegaan. Ik heb onder licentie in Zuid-Afrika gewerkt omdat ik tot priester was gewijd door de Episcopale Kerk in de VS. Toen ik trouwde met mijn huidige vrouw, Marceline, moest de verantwoordelijke bisschop mijn bevoegdheid intrekken om religieuze diensten te houden. Ik ben toen naar Amsterdam verhuisd om bij mijn vrouw te gaan wonen.
Ik vind de beslissing van de Church of England om in de toekomst relaties van hetzelfde geslacht in te zegenen een goede en logische stap. Tegelijkertijd gaat deze stap niet ver genoeg, het blijft toch nog een soort tweederangs status. Maar ik begrijp deze gehechtheid aan traditie en dat het lang duurt voordat we ons realiseren wanneer traditie gewoon fout is. Zolang we blijven praten, is er hoop dat we een weg kunnen vinden naar een liefdevollere houding.
Natuurlijk kan er een breuk ontstaan, maar we bevinden ons nu al meer dan een decennium op dit kantelpunt. Het is als een pijnlijke stilstand. Ik denk dat zelfs in het Zuiden de bisschoppen uiteindelijk zullen erkennen dat ze niet om menselijke seksualiteit heen kunnen. Omdat queer zijn geen gegeven is dat alleen naar samenhangt met het landen uit het Westen of het Noorden.”
Onlangs sprak paus Franciscus zich uit tegen het criminaliseren van homoseksualiteit. Vandaag stellen meer dan 30 Afrikaanse landen homoseksualiteit strafbaar. Moet het Westen hier druk uitoefenen?
“We moeten in gedachten houden dat veel van de criminalisering van homoseksualiteit een erfenis is die westerse koloniale machten in Afrika hebben achtergelaten. Het nu omdraaien en Afrikaanse landen bestraffen heeft volgens mij geen zin. Dan zou het oude superioriteitsgevoel opnieuw ontwaken in de trant van “We weten wat goed voor je is.” Een relevante dialoog gaat niet over oordelen, het gaat meer over zeggen: kijk naar je eigen culturele geschiedenis om een Afrikaanse benadering van menselijke seksualiteit te vinden.”
Interview: Markus Schoenherr (KNA)
beeld: http://www.mphotutuvanfurth.com/