DUBBELINTERVIEW
Daniëlle Woestenberg (1980) van CNV Connectief en Titus Frankemölle (1962) van de NKSR.
“De waarden van de christelijke wortels waardoor we bepaalde keuzes maken worden niet meer herkend. Bepaalde zaken die wij nog vanzelfsprekend vinden dreigen te verdwijnen. Ik vind dat risicovol.”
Waar liggen je wortels en welke rol speelde het geloof daarin?
Daniëlle:
Mijn wortels liggen in Zuid Oost Brabant. Wij zijn een aantal keren verhuisd in Brabant omdat mijn vader brandweercommandant was. Toen ik op de basisschool zat verhuisden we naar Oisterwijk en daar was een actieve Emmanuelgemeenschap. Mijn ouders waren zelf niet zo van het naar de kerk gaan, het was eerder omgekeerd: omdat ik bij het kinderkoor was en misdienaar was kwamen zij af en toe op zondag kijken. Vanaf groep 6 ben ik heel actief geweest in de parochie. Ik heb daar hele fijne herinneringen aan. Achteraf heb ik wel eens nagedacht over wat ik nou zo appellerend vond. Ik denk dat dat toch de herkenning, het ritme in eucharistie, de kalmte de rust en de structuur was. Het is nog steeds zo, waar je ook bent in de wereld dat komt overal terug als je eucharistie viert. Ik ben een type dat graag wat wil doen, vandaar dat ik misdienaar werd of later het kinderkoortje begeleidde, in de communiewerkgroep ging, de praktische dingen die er te doen zijn binnen de kerk mee oppak. En eigenlijk geïnspireerd door wat ik als kind bij de Emmanuelgemeenschap zag. Wat ik daar heel mooi aan vond was de ontspannen en laagdrempelige manier waarop zij met kinderen om gingen. Knutselen, vertellen van verhalen, muziek, dansjes etc. De Emmanuel gemeenschap is in mijn huidige woonplaats niet direct actief maar ik volg op afstand nog wel een beetje wat ze doen.
Titus:
Ik kom uit de Gelderse Hanzestad Zutphen, ik ben daar opgegroeid in de katholiek zuil. Een katholieke school, de kerkgang, misdienaar zijn, het jongerenkoor, beatmissen, liturgiecommissie, actief in het CDA en later in de gemeenteraad. Een klassieke zuilontwikkeling waar ik met plezier aan terugdenk omdat het altijd ging om het raakvlak van maatschappij en geloof. Later toen ik het onderwijs inging lag de focus meer op onderwijs en geloof waarbij natuurlijk onderwijs als maatschappelijke opdracht van de Kerk altijd midden in de maatschappij staat. Dus het katholieke is me met de paplepel ingegeven.
Toen ik voor het eerst in Brabant kwam voelde ik het verschil. Brabant is een gebied dat van oudsher katholiek was maar waar ik geen herkenning voelde. Het was een beetje lauw. Je voelde het katholieke overal maar niemand sprak erover. Dat was een van de redenen waarom ik een onderzoek op school heb laten doen. Wat is dat nou katholiek zijn? Waar liggen je wortels? Wat waren ook alweer de drijfveren om het onderwijs in te gaan? De katholieke identiteit, waarden en traditie zijn er zeker, maar worden vaak niet als zodanig herkend en dus moeten we ze wel blijven benoemen.