Hoofdredacteur van Vatican News, Andrea Tornielli, reflecteert op de missie van de numeriek kleine katholieke kerk in Mongolië, terwijl paus Franciscus hen aanmoedigt om te luisteren naar het ‘zachte fluisteren’ van God in ons hart.
Door Andrea Tornielli
In de woorden die paus Franciscus richtte tot de Kerk van Mongolië, klein in aantal, maar groot in liefdadigheid, vind je waardevolle inzichten, nuttig tot ver buiten de grenzen van dit land waar je blik verloren gaat in de horizon van de steppen.
Aan deze nog steeds opkomende Kerk herhaalde de opvolger van Petrus wat missie is, namelijk ‘je leven besteden aan het Evangelie’.
Hij zei dat juist omdat ‘men in zijn eigen leven de tederheid van Gods liefde heeft ervaren’, ‘God die Zichzelf zichtbaar heeft gemaakt, in staat is aangeraakt en ontmoet te worden in Jezus’.
Want Hij, zo benadrukte de Paus, is het ‘Goede Nieuws, bedoeld voor alle volkeren, de proclamatie die de Kerk ‘voortdurend moet verkondigen’, ‘in haar leven moet belichamen’ en moet ‘fluisteren’ tot het hart van individuen en culturen.
Het beeld van “fluisteren naar het hart” is bijzonder suggestief.
Het christendom heeft zich niet verspreid dankzij donderende culturele veldslagen of proclamaties, en anderzijds ook niet door de aanpassing aan die burgerlijke religie, bestaande uit rituelen, tradities en een rustig leven, die Charles Peguy in zijn eigen tijd al aan de kaak stelde.
Het is in plaats daarvan een aankondiging waarvan men in de eerste plaats met het leven getuige moet zijn, en dus in de harten van mensen en culturen moet worden gefluisterd.
Het werkwoord ‘fluisteren’ herinnert aan die passage in het Eerste Boek Koningen, waar God Zichzelf niet aan de profeet Elia manifesteert in een aardbeving of vuur, maar in het ‘geruis van een zachte wind’.
Alleen de schittering van een getuigenis kan echt aantrekken. Het is geen toeval dat Friedrich Nietzsche de christenen van zijn tijd aldus verweet: ‘Jullie gezichten zijn altijd schadelijker geweest voor jullie geloof dan onze bezwaren!’
Het bevoorrechte pad van getuigenis, zichtbaar door de belichaming van de kleine realiteit van de Kerk van Mongolië, is liefdadigheid.
De Heilige Vader nodigde de katholieken van dit land uit om altijd in contact te blijven met het gelaat van Jezus, om keer op keer terug te keren naar die oorspronkelijke blik waaruit alles geboren is. Anders dreigt zelfs de pastorale inzet ‘een steriele dienstverlening te worden, in een opeenvolging van gepaste acties die uiteindelijk niets opleveren’.
De Paus benadrukte vervolgens dat Jezus de Nazarener, door Zijn volgelingen op missie te sturen, hen niet stuurde “om een politieke gedachte te verspreiden, maar om met hun leven te getuigen van de nieuwheid van de relatie met Zijn Vader, die ‘Onze Vader’ werd. , waardoor een concrete broederschap met elk volk ontstaat.”
De Kerk die uit dit mandaat voortkomt is daarom arm en vertrouwt niet op haar eigen middelen, structuren en privileges. Het heeft niet de steunpilaar van de macht nodig, maar “rust alleen op een oprecht geloof, op de ontwapenende en ontwapenende macht van de Verrezene, die in staat is het lijden van de gewonde mensheid te verlichten.”
Dit is de reden waarom, zo voegde paus Franciscus eraan toe, regeringen en seculiere instellingen “niets te vrezen hebben van de evangeliserende actie van de Kerk, omdat zij geen politieke agenda heeft om na te streven, maar alleen de nederige kracht van Gods genade en “een Woord van God” kent. barmhartigheid en waarheid, in staat het welzijn van allen te bevorderen.”
Er zijn niet alleen betekenisvolle woorden voor een land als Mongolië, waar respect voor verschillende religies een eeuwenoude traditie kent, maar ook voor de grote aangrenzende ‘buren’.
bron: vatican news
beeld: vatican media