…
Babel, die toren die tot aan de hemel moest reiken. Nooit afgebouwd, omdat God voor een taalverwarring zorgde zodat niemand elkaar verstond. Wat dachten die hoogmoedige mensen wel?, een toren bouwen tot aan de hemelpoort? Mooi niet dus.
Tja, als je elkaar niet verstaat is er van samenspraak geen sprake en mislukt elk overleg. Taalmisverstanden liggen altijd op de loer als je de grens over gaat. Vooral als woorden op elkaar gaan lijken.
De Italiaanse dichteres/schrijfster Giulia Niccolai (1934-2021) heeft dat eens heel droogkomisch laten horen in haar ballade aan Harry’s Bar.
Ik bedoel dan niet het restaurant van die naam in Rome, op de kop van de chique Via Veneto. Dat heeft internationale bekendheid gekregen in de vijftiger/zestiger jaren van de vorige eeuw; de Dolce Vita-periode. Toen struikelde je bij de Romeinse Harry over de film-beroemdheden. Verleden tijd. Harry is vandaag de dag een even elegante, als dure tent, maar niks bijzonders.
Voor de èchte Harry’s Bar moet je in Venetië zijn. Een onopvallend hoekpand, maar sinds 2001 een monument. Dit is de bar waar Ernest Hemingway stamgast was, waar de carpaccio werd bedacht en de beroemde Bellini-cocktail werd uitgevonden: een mix van ontvelde en gepureerde perzik en pro secco.
Over die bar schreef Giulia Niccolai haar ballade vol misverstanden, ook al gaat met maar om twee woorden, in twee talen:
Altijd weer een probleem
wil een Duitser bestellen
zwei dry martini
kon ook wel bestellen
zwei martini dry
maar bestelt hij zwei martini dry
brengen ze martini zonder gin.
Opdrinken dan maar?
Nee,
want meneer en mevrouw
willen zwei dry martini
En NIET zwei martini dry.
Hij kon ook bestellen
Zwei mahl dry martini
Twee keer drie martini.
Dan brengen ze hem er zes… , en zo gaat het nog even door.
In de kroeg ontstaan veel misverstanden in de grootst mogelijke harmonie. Aan de toog wordt een heleboel langs elkaar heen geluld. Maar gelukkig meer gelachen dan gehuild.
Bovendien speelt vaak ook de manier waarop iets gezegd wordt een rol; ç’est le ton…
De betonmortelfabriek van Kijlstra in het Friese Drachten heeft op dat bekende Franse gezegde een geestige reclamevariant gemaakt: ‘C’est le beton qui fait la musique’.
Wijn is natuurlijk niet het antwoord op alles, maar je vergeet tenminste soms de vraag…
Shakespeare laat ’n personage in zijn ‘Macbeth’ vragen naar drie dingen die door alcohol worden bevorderd. En dan komt het gloedvolle antwoord:
‘Wel verdorie, mijnheer! : een rode neus, slaap en urine. De wellust mijnheer, wordt evenzeer opgewekt als weggenomen. Want het prikkelt het verlangen, maar belemmert de uitvoering’.
Intussen zijn we bijna ongemerkt aan de herfst begonnen, de Indian Summer.
Veel loofbomen laten een uitdagende kleurenpracht zien; vlammend rood, alle tinten geel en oranje. Bladgoud.
Straks de winter; het jaargetijde van de stilte en ik herlees dat wonderlijke veelzeggende gedicht van weinig woorden van mijn oud-collega bij De Limburger, de dichter/journalist Leo Herberghs (1924-2019)
Heel stil wordt
voorgoed iets
gezegd,
daarna door
wind na-
gezegd
Daarna weggelegd