Op zijn zoektochten op internet kwam een van onze redacteuren het volgende citaat tegen. Een vrouw die een bijeenkomst had meegemaakt op zoek naar nieuwe vormen van kerkzijn, schreef het volgende:
“Wat ik gisteravond meemaakte gaf me een beleving die ik in verband met de kerk allang vergeten was. Steeds meer is het toch in deze dagen een depressieve atmosfeer in de kerk. Maar bij de mensen die ik gisteren ontmoette vond ik tijd en ruimte voor het wezenlijke. Deze bijeenkomsten doen de hoop bij mij weer herleven, een inspiratie die bij mij, bij ons vertrekt. Gloed en vuur komen toch altijd van onder af? Het is meer dan de moeite waard om te investeren, met kracht en met fantasie, want ik heb wat te zeggen!”
Deze vrouw had zich laten overhalen om eens een bijeenkomst mee te maken van een KCG, een kleine christelijke gemeenschap.
Kleine christelijke gemeenschappen beginnen in steeds meer regio’s en in steeds meer plaatsen op te komen.
De kerkelijke leiding in onze streken wordt gekenmerkt door een bevoogdende wijze van leidinggeven. De gelovigen, de leken, zijn daarbij weer het lijdende voorwerp van de zielzorg geworden, alsof er nooit een tweede Vaticaans Concilie heeft plaatsgevonden! Bovendien is er buitengewoon veel aandacht voor het instituut van de kerk en de organisatie en veel minder voor een kerk die zich als Volk van God geroepen weet om Jezus na te volgen. Er wordt over ons gelovigen beslist over gebouwen die we en onze voorouders juist zelf met veel inspanningen hebben gebouwd en in stand gehouden. Er worden kerkelijke structuren gefabriceerd zonder ons daar fatsoenlijk in te kennen, alsof wij als gelovigen geen ideeën hebben over een weg naar de toekomst. Met de schrijfster die boven werd aangehaald zeggen we: wij hebben wat te zeggen, want we zijn gedoopt en gevormd, ook in ons werkt de Geest.
Interessant is dat dit zelfbewuste in het geloof, sterk wordt aangewakkerd uit landen waar vroeger onze missionarissen naar toe trokken: Afrika en Azië. Daar zijn gelovigen nieuwe wegen aan het vinden en mensen ‘die ervoor geleerd hebben’ hebben deze methodes wat bijgeschaafd en communicabel gemaakt. Over de hele wereld zijn zo kleine kernen aan het ontstaan van gelovigen die regelmatig bij elkaar komen, om samen te bidden, uit de bijbel te lezen en ervaringen van hun leven van alledag uit te wisselen. Dit alles met een minimum aan organisatie en een maximum aan onderlinge inspiratie. Laat de Geest maar waaien.
Hoe staat het met de ontwikkeling in ons land? Elders op deze site kunt u lezen dat Henk Baars, de oud-voorzitter van de 8Meibeweging het nog één keer wil proberen, nu samen met mensen uit de Mariënburgvereniging. Niet iedereen was even enthousiast over de 8MeiBeweging maar dat Baars nog steeds het vuur in zich voelt, valt te prijzen.
Zijn er in ons land ook nieuwe vormen (hoe klein ook misschien) te vinden die we als tekenen van hoop mogen begroeten?
De website van De Roerom kan een prachtig podium worden van mensen die erin geloven dat ze wat te zeggen hebben en die zich richten willen op de meest wezenlijke zaken: hoe de boodschap van het evangelie aansprekend te beleven en door te geven in onze dagen? Dat betekent ook dat we, op onze site en in ons blad, de energie niet langer steken in het bestrijden van opvattingen die mensen klein proberen te houden en die op een sacraal machtsdenken zijn gebaseerd. Wij willen bij de werkelijkheid van nu blijven en als mensen die leven met een perspectief verder trekken.
De redactie nodigt u uit om eens om u heen te kijken en uw hoopvolle ervaringen te delen met de andere bezoekers van onze site en de lezers van ons blad. Kijk met open ogen om u heen, stel uw hart open voor nieuwe uitingen van geloof en melden we die aan elkaar. Zo kan De Roerom-community een nieuwe impact gaan krijgen en getrouw aan wat de Stichters van De Roerom voor ogen stond bijdragen aan een kerk die haar dienst in en aan de samenleving weet en durft te vervullen.