– Frans Wijnands –
Don Camillo had het kunnen bedenken: een beeld van de Maagd Maria naast de spelersbank van zijn katholieke voetbalclubje om er de communistische tegenstanders van Peppone mee in verwarring te brengen.
Dat gebeurde toen niet, maar Maria staat alsnog sinds kort – letterlijk – aan de zijlijn op het voetbalveld van San Donà, een dorp op het Venetiaanse platteland.
Haar beeld van Maria Hemelvaart dat in de plaatselijke dorpskerk staat (foto links vooraan), is voor de dorpelingen wat het Vrijheidsbeeld voor de New Yorkers is. Een beetje profane vergelijking, maar vooruit. Van dat (Maria)beeld heeft het gelovige bestuur van de voetbalclub nu die giga-poster laten maken, en vastgemaakt aan de omheining van het veld, vlak naast de dug-out.
Waarom? Om de eigen spelers en de tegenstanders er aan te herinneren dat vloeken, schelden, en zeker een ‘doodschop’ niet thuis horen op een voetbalveld; en al helemaal niet op Maria Hemelvaart. Je moet op het sportveld met elkaar en met je tegenstanders omgaan alsof je met z’n allen gezellig in de pizzeria zit, bedacht het clubbestuur. Winnen zonder vloeken geeft een extra goed gevoel. En Maria moet vanaf de zijlijn voorkomen dat de verliezers vloekend de kleedkamer induiken.
Het is op zich een hartverwarmend initiatief. In plaats van de poster van Moeder Maria zou je natuurlijk ook de foto’s van de moeders van alle spelers langs de lijn kunnen hangen. In de hoop dat de voetballers dan meer op hun (scheld)woorden zullen passen omdat ‘la mamma’ meekijkt en meeluistert.
Of dat echt helpt? Sommige moeders (om van de vaders maar niet te spreken!) staan langs de zijlijn van het sportveld nog harder te schelden dan hun zoon in het veld zou durven doen.
Maar als die elf van San Donà nog ooit kampioen van hun zoveelste onderafdeling worden dan is dat te danken aan Maria Hemelvaart, geloof het of niet…