Het is voor veel katholieken nog steeds wennen: die aanhoudende openhartigheid van paus Franciscus, zijn menselijke taal, zijn bemoedigende opmerkingen recht uit het hart. Zoals ook nu weer, in een dertig pagina’s omvattend interview in het tijdschrift van de Jezuïeten ‘Civiltà Cattolica. De Jezuïet pater Antonio Sparado sprak – verdeeld over drie dagen – meer dan zes uur met de paus, tevens ordegenoot. De paus wil onder de mensen zijn, hij gelooft in overleg, veroordeelt de carrière-jacht van rk priesters, is wars van rigide regelgeverij en predikt vooral liefdevolle naastenliefde.
De paus breekt al in het eerste half jaar van zijn pontificaat met het eeuwenoude westerse, meer specifiek het West-Europese denkpatroon binnen de bestuursorganen van de rooms-katholieke kerk; van de Curie tot een doorsnee bisdom. Paus Franciscus is zijn hele leven zielzorger geweest, pastor, herder. Al heeft hij in zijn jonge Argentijnse jaren een leerschool doorlopen: ‘Ik kreeg moeilijkheden vanwege mijn autoritaire bestuursvorm’. Verleden tijd. Je kunt de paus moeilijk autoritair noemen. Soms gewiekst misschien, soms naïef, zoals hij zelf toegeeft. Maar bovenal een man van overleg en collegialiteit.
Pausen waren de eeuwen door (west) Europeanen, Italianen doorgaans. Met hun eigen cultureel-maatschappelijke achtergronden, maar Europees. Franciscus komt weliswaar niet van een andere planeet, maar wel van een ander continent, waar een andere geloofsbeleving bestaat. Die cultuur heeft hij meegebracht tot in het hart van de kerk, tot in het Vaticaan. En dat is wennen. Ook voor het gros van de prelaten die meer bezig zijn met (onbelangrijke) regeltjes en voorschriften en zich zodoende steeds verder van het gewone (kerk)volk verwijderd hebben. Paus Franciscus brengt ze terug bij de les…
Lees dit interview zoals dat gepubliceerd is in het Vlaamse Tijdschrift “Streven”.