…..maakt ook in Brabant meer kapot dan je lief is
Bewust heeft de redactie van deze website weinig ruimte gegeven aan de commotie die is ontstaan rond mgr. Bluyssen. We denken nl. dat alle aandacht de zaak alleen maar verergert. Een, uitzondering, de laatste, maken we voor bijgaand kritisch artikel van redacteur van der Lee van het Brabants Dagblad.
De Roerom blijft de nagedachtenis van mgr. Jan Bluyssen hoog houden en is trots op hem, daar is alle reden toe. Zie o.m. het laatste interview dat De Roerom met de bisschop had.
Brabanders die graag willen etaleren hoe trots ze op hun provincie zijn, kunnen hun slag slaan op de website van Omroep Brabant. Voor 1 euro 25 kun je daar een Brabantse autosticker kopen, voor 6 euro 95 heb je een Brabants telefoonhoesje en voor het lachwekkende bedrag van 11 euro 11 tik je een roodwit geblokte Brabant-sjaal op de kop.
Voor een regionale omroep die zo prat gaat op haar Brabantse identiteit was het begin deze week opmerkelijk om te zien hoe rap ze daar een provinciale icoon op de mestvaalt van de geschiedenis dumpten. Maandagavond om 18.08 uur slingerde Omroep Brabant op haar website een bericht de wereld in dat een oud-leerling van seminarie Beekvliet voormalig bisschop Jan Bluyssen van meervoudige verkrachting beschuldigde.
Die inmiddels 71-jarige oud-leerling had eerder die middag, onder zijn schuilnaam ‘Jos’, zijn verhaal mogen doen op Radio 1, bij EenVandaag. Daar hadden ze bedacht dat het goed zou zijn om in te zoomen op een van de 250 mensen die bot vingen bij de klachtencommissie van het door de katholieke kerk ingestelde Meldpunt Seksueel Misbruik. En dus kreeg Jos ruim baan om te vertellen over het leed dat Jan Bluyssen hem tussen 1956 en 1958 zou hebben aangedaan. ‘Tientallen keren’ zou Bluyssen, destijds werkzaam op Beekvliet, hem verkracht hebben. Jos was scheutig met details, variërend van de ‘vreselijk stinkende zalf’ waarmee Bluyssen hem insmeerde tot ‘een onderbroek waar bloed in zat’.
Die inmiddels 71-jarige oud-leerling had eerder die middag, onder zijn schuilnaam ‘Jos’, zijn verhaal mogen doen op Radio 1, bij EenVandaag. Daar hadden ze bedacht dat het goed zou zijn om in te zoomen op een van de 250 mensen die bot vingen bij de klachtencommissie van het door de katholieke kerk ingestelde Meldpunt Seksueel Misbruik. En dus kreeg Jos ruim baan om te vertellen over het leed dat Jan Bluyssen hem tussen 1956 en 1958 zou hebben aangedaan. ‘Tientallen keren’ zou Bluyssen, destijds werkzaam op Beekvliet, hem verkracht hebben. Jos was scheutig met details, variërend van de ‘vreselijk stinkende zalf’ waarmee Bluyssen hem insmeerde tot ‘een onderbroek waar bloed in zat’.
Het was een explosieve aanklacht tegen de man die ook twee jaar na zijn dood nog geldt als een van de weinige overeind gebleven boegbeelden van de katholieke kerk. Bisschop Bluyssen: tot op de dag van vandaag zijn er nog duizenden Brabantse ouderen die met warmte aan hem – en aan zijn voorganger Bekkers – terugdenken. Niet verwonderlijk, want Bluyssen was de laatste bisschop van Den Bosch die besefte dat hij in zijn functie ook hérder mocht zijn – en niet alleen een kille executeur van de dogma’s van het Vaticaan.
Een explosieve aanklacht, zeker. Maar wel eentje die afgewezen was wegens gebrek aan bewijs. Kennelijk zagen ze dat over het hoofd op de burelen van Omroep Brabant, want in de berichtgeving zakte dit feit naar de onderste kolommen, waar het volledig ondergesneeuwd raakte door de sensationele details uit het verhaal van slachtoffer Jos.
Een explosieve aanklacht, zeker. Maar wel eentje die afgewezen was wegens gebrek aan bewijs. Kennelijk zagen ze dat over het hoofd op de burelen van Omroep Brabant, want in de berichtgeving zakte dit feit naar de onderste kolommen, waar het volledig ondergesneeuwd raakte door de sensationele details uit het verhaal van slachtoffer Jos.
En zo kon het gebeuren dat het weinig geloofwaardige verhaal van Jos toch het blazoen van Jan Bluyssen kon besmeuren. Op de website van Omroep Brabant was het vonnis in recordtempo geveld: Bluyssen hoorde thuis in het peloton van katholieke leiders dat zich te buiten ging aan seksueel misbruik.
Waarmee we zijn aanbeland bij de rol die de media hebben gespeeld in dit volksgericht. In deze tijden van korte lontjes en snelle opinies is de verantwoordelijkheid van de media groter dan ooit. Wie zulke zwaarwegende beschuldigingen uit als Jos, verdient niet onmiddellijk de toegang tot een podium. Media hebben de plicht om te onderzoeken hoe stevig het fundament is onder zulke aantijgingen. Als dat niet duidelijk wordt, geldt dezelfde wet als in het verkeer: bij twijfel niet inhalen. Zowel EenVandaag als Omroep Brabant lapte die wet aan zijn laars. Uit scoringsdrang of uit gemakzucht, het doet er eigenlijk niet zo veel toe. Het punt is: ze boden Jos een zeepkist waarop hij Bluyssen kon zwartmaken. Op de sociale media rondden tientallen reaguurders het beulswerk daarna af. Precies zoals dat al jarenlang gebeurt in de ADHD-samenleving die Nederland is geworden.
Microfoon
Toen op dinsdag bleek dat er toch maar bitter weinig bewijs was voor het verhaal van Jos schilderde de Omroep Brabant-verslaggever hem – staande voor het Bisschoppelijk Paleis in Den Bosch – als een ‘roepende in de woestijn’. Dat de omroep deze roepende in de woestijn maar al te gretig een microfoon onder de neus had geduwd kon de verbaasde kijker zelf concluderen.
Was het beter geweest als het Brabants Dagblad de zaak helemaal had laten rusten, zoals zusterkrant Eindhovens Dagblad deed? Nee. De redactie besloot maandagavond om de beschuldigingen van Jos eerst aan nader onderzoek te onderwerpen. Vandaar dat er in de krant van dinsdag geen woord over te lezen viel. Dinsdagmorgen was de situatie zo dat de nagedachtenis van de in 2013 overleden Bluyssen bezoedeld en besmeurd was. Door toedoen van een man die geen geloofwaardig bewijs had, maar wel een megafoon ter beschikking was gesteld door andere media.
Dat vroeg – behalve om een pittig vraaggesprek met Jos, waarvoor een collega afreisde – om duiding en achtergrond. Die kwam er: met als trieste conclusie dat de reputatie van Bluyssen zwaar beschadigd is zonder dat daar een legitieme reden voor is. Je hoeft geen Brabants sjaaltje om je nek te hebben hangen om droevig te worden van zo’n conclusie.
René van der Lee is redacteur van het Brabants Dagblad