door: Gerard ter Horst, Hendro Munsterman voor het Nederlands Dagblad
‘Onthand, zo voel ik me. We proberen nabij te zijn, maar het is nabijheid op afstand. Dat is een heel vreemde en lastige situatie. In de kerk is het stil. En je komt geen zorgcentrum of ziekenhuis binnen, tenzij gevraagd wordt om een ziekenzalving.‘
Ik geloof in een liefhebbende en zorgende God. Het is als met het gedicht over de voetstappen: ‘toen ik het zo moeilijk had, hebt U mij gedragen’. Daar houd ik mij aan vast. Ik kan mij voorstellen dat mensen zich door God verlaten voelen. Er is nu veel isolatie en eenzaamheid onder het volk. Het is heel onwerkelijk: mensen missen elkaar, wij als parochie missen onze koren, catechese- en bijbelgroepen, het koffiedrinken, kaarten maken, noem maar op.
Zelf blijf ik er nuchter onder. Het leven gaat zoals het gaat. Mijn lijfspreuk luidt: ‘Verdriet kijkt achterom, zorgen kijken om zich heen, geloof kijkt naar boven.’ Die spreuk stond op een kaart die ik in een klooster kocht daags voordat ik een ernstig auto-ongeval kreeg.’
lees het volledige artikel in het Nederlands Dagblad
bron: Nederlands Dagblad
beeld: ©beeld van assendelft fotografie, nd