Nou ja, niet elke zondag natuurlijk. Ik heb ik ontelbare mimosa-loze zondagen meegemaakt die meer dan de moeite waard waren. Maar lang geleden is er een gewoonte ingeslopen die tot op de dag van vandaag stand houdt: zondagmorgen is – behalve de alledaagse ochtendkoffie – een zacht gekookt ei met wat rauwe tomaat en een mimosa. Dat is een groot glas vol vers geperst sinaasappelsap en een scheutje prosecco, of iets soortgelijks, ‘desnoods’ champagne. Omgekeerd kan ook: een groot glas prosecco en ’n scheutje jus; kwestie van smaak… En daar valt, zoals we weten, niet over te twisten en nauwelijks over te discussiëren.
Iemand die koriander of ‘n oester je reinste wansmaak noemt die moet je niet proberen uit te leggen hoe lekker dat is. Zoals je mij niet hoeft te zeggen dat ik op een uitkijktoren of een hoog viaduct niet bang hoef te zijn vanwege m’n hoogtevrees. ‘Het is heus niet erg. Kijk maar…’.
Recepten uitwisselen is een nieuwe vorm van mantelzorg geworden: anderen helpen bij het koken. We hebben immers allemaal een boekenplank(je) vol met de meest uiteenlopende kookboeken en exotische recepten; van gegrilde reigerpoten op een bedje van licht gegaarde bamboescheutjes tot kwarteleitjes gevuld met kaviaar. Er zijn recepten met een verleidelijke aanbeveling zoals: ‘Niet moeilijk, in een wip klaar…’. ‘Maar ‘uiteindelijk’, zei de culi-goeroe Wina Born, ‘is een glas wijn, een handvol kruiden en een eetlepel dwaasheid meer waard dan zeven kookboeken’.
De lente is sinds mensenheugenis niet zo warm begonnen als dit jaar. Is dat goed nieuws? Warmte zou het coronavirus verzwakken, maar dat is niet overtuigend wetenschappelijk bewezen. Hoopvol optimisme is onmisbaar in deze tijd; valse informatie kunnen we missen als kiespijn. Temeer, omdat de tandartspraktijken alleen voor urgente gevallen bereid zijn hun deuren te openen. Dus op de tanden bijten als je denkt iets te voelen aan je gebit…
Social distance blijft een serieuze waarschuwing. Soms denk ik: heb ik dat al niet eerder gehoord? Is dat er de eeuwen door al niet geweest? Met of zonder coronavirus, of Spaanse griep. We liepen altijd al met ’n boogje om daklozen, andersdenkenden, vreemdelingen en bedelaars heen. Nu doen we dat met onze buren, en dat is wennen. Ook al geldt in normale tijden dat een goede schutting zorgt voor goede buren…
Ik heb m’n halve leven te pas en te onpas Alfonso de Wijze geciteerd. Ik bedoel Alfonso X, koning van Castilië en León. Hij leefde van1221 tot 1284. Hij was een ‘homo universalis’, van alle markten thuis zou je platvloers vertaald kunnen zeggen. Vandaar zijn bijnaam. Bovendien vader van twaalf kinderen. Never al dull moment…
Mijn favoriete citaat van hem is :
Er zijn vier (oude) dingen in het leven die echt belangrijk zijn:
– oud hout om te branden
– oude boeken om te lezen
– oude vrienden om mee te praten en
– oude wijn om te drinken.
Zonder open haard hoef ik me om dat oude hout geen zorgen meer te maken. Oude boeken en oude wijn heb ik nog in voorraad. Oude vrienden ook, maar daar kan ik voorlopig alleen maar op afstand mee praten. Ook dat is wennen.
Zo’n ‘oud’ boek heb ik vandaag, na het laatste slokje mimosa, nog eens gepakt. Het heet ‘In 26 letters’ en is het 25ste Boekenweekgeschenk, uit 1960. Een reis door de geschiedenis van het geschreven en gedrukte woord. Met als inleiding:
Duizenden boeken reizen mee door het leven
Boeken wijzen ons de weg
dromen onze droom
vergezellen ons bij de dagelijkse arbeid
delen onze vreugde en smart
En de mens leeft mee met de boeken
hij ontwerpt en schrijft
en verzorgt en beschermt
leest en begrijpt ze
De mens is op reis door het leven
het boek is op reis door de tijd
twee schepen die varen over één zee
Dat sluit wonderlijk mooi aan bij wat je vandaag wereldwijd hoort: we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Alleen hebben we nog even geen riemen waarmee we tegen die corona-stroom in kunnen varen.
Zondag. In onze christelijke traditie een rustdag. De Dalai Lama denkt daar anders over. Want volgens hem zijn er maar twee dagen in het jaar dat je niets kunt doen: gisteren en morgen. Dus moet ik vandaag wel aan de slag. Nog geen idee waarmee. Maar het is nog vroeg…In het Vlaamse Waasland – de streek rond Sint Niklaas – wordt dit weekeinde een vogeltelling gehouden. Mensen worden gevraagd om rondom hun huis vooral huismussen te tellen. Perfecte timing, lijkt me. Ik doe mee, want rondom ons plantsoen zijn de huismussen niet te tellen…