“De Geest inspireert tot vrijmoedigheid”, zegt Erik Borgman. “Zij maakt vrij om ongemakkelijke waarheden in te zien en uit te spreken, en dat te maken tot een aanzet van een nieuwe visie op het leven.” Die vrijmoedigheid is hard nodig in deze bijzondere crisistijd.
Door Erik Borgman
“Laten we niet meer nadenken over de vraag of we het gaan doen, maar alleen over hoe wij het gaan doen – dat kan een goed advies zijn. Als iedereen zich er werkelijk op richt, blijkt er meer te kunnen dan daarvoor leek.”
Er wordt regelmatig vanuit dit perspectief naar de coronacrisis gekeken. “Zie je wel”, zegt men dan, “dat het wel degelijk mogelijk is om snel ingrijpende maatregelen door de voeren! Dat moet dus op andere gebieden ook kunnen. Dus geen getreuzel meer met de aanpak van de klimaatverandering. Als we het echt willen, kan het. Dat is nu gebleken.”
Urgentie
Hierbij dreigen echter twee dingen vergeten te worden. Ten eerste dat echt willen niet een kwestie is van … willen! Zeker als het om collectief willen gaat. Echt willen ontstaat en moet worden opgebouwd. Dat kost moeite en vraagt tijd.
Ik vind zelf van allerlei dingen dat ik ze niet goed doe, dat ik ze beter niet meer kan doen of dat ik dingen die ik niet doe, eigenlijk wel zou moeten doen. In dat ‘eigenlijk’ zit het venijn. Want er zijn ook altijd redenen om ze nu toch nog maar even niet te doen. Of nog maar even wel, of nog maar even zoals ik ze tot nog toe heb gedaan, al naar gelang. Mijn wil blijkt niet krachtig genoeg om mijn gewoonten te doorbreken, mijn weerstand te overwinnen, een einde te maken aan mijn halfhartigheid. De kracht van de wil komt voort uit gevoelde urgentie.
Het bestrijden van de Covid-19-pandemie was en is urgent. Daar twijfelt vrijwel niemand aan, dus er was weinig discussie: dat moest prevaleren. Alles wat verder nog van belang was, kwam daarna.
lees de volledige column op: www.debezieling
beeld: ©https://www.debezieling.nl/wp-content/uploads/2020/06/pentecost-5165831_1920.jpg