Zondagmijmering |
Vandaag valt het mijmeren niet moeilijk. Het is immers Werelddierendag. Ik ben een fan van (de meeste) dieren, maar hoef ze niet in huis; zelfs niet in een kooitje of een aquarium. Elke keer als ik zo’n visjesbak zie moet ik denken aan een nachtmerrie die ik ooit heb gehad.
Ik had daarin ’n semi-erotische relatie met een visvrouw, ik bedoel een zeemeermin. Of ze niet bij mij kon intrekken?, was de laatste vraag voordat ik – kletsnat van het angstzweet – wakker werd. Al meen ik me te herinneren dat ik nog gezegd heb dat ik het bad ook zèlf wel eens nodig had en dat ik er niet over peinsde – om ter wille van een op den duur toch verwaterende verliefdheid – een duur waterbed aan te schaffen.
Huisdieren hebben we nooit gehad, tot verdriet van de kinderen. Alleen onze jongste heeft een tijdje een cavia gehad. Mooi beestje, maar op een mistige ochtend lag ’ie dood in z’n mandje. Zomaar. Hij had geen klachten, volgens ons… We hebben hem in een oude keukendoek gewikkeld, in een schoenendoos gelegd en vervolgens zwijgend achter in de tuin begraven. Rotdag…
Mijn schoonvader had in het verzorgingstehuis, waar hij de laatste jaren van zijn leven woonde, een parkietje. Een tam vogeltje dat hij soms op z’n schouder zette en er binnenshuis mee aan de wandel ging. Toen hij in de gang de pastor tegen kwam die verrast vroeg wat ‘ie op z’n schouder had, was zijn antwoord: ‘Oh, dat? Da’s de Heilige Geest’.
Het vogeltje werd in de woonkamer van mijn schoonvader ’n keer of wat per dag ‘gelucht’. Dan ging het deurtje van zijn kooitje open en mocht het beestje vrolijk kwetterend wat rond vliegen. Het is tenslotte z’n dood geworden, ik bedoel van dat vogeltje. Mijn schoonvader had namelijk een forse bureaustoel op wieltjes waarmee hij – zonder op te staan – draaienderwijs van de televisie naar de eettafel kon. ‘Toen gebeurde het ineens’, vertelde hij later. ‘Ik draai m’n stoel om, rij een stukje achteruit en ineens hoor ik Piep!, piep! Die parkiet zat achter m’n stoel op de grond en dat had ik echt niet gezien’.
Helaas is de bittere waarheid dat m’n schoonvader z’n gevleugelde huisgenootje letterlijk dood heeft gereden! Maar er hoefde geen Rijdende Rechter aan te pas te komen, en hij kreeg ook van niemand het verwijt van roekeloos rijden; iedereen had dezelfde mening: de parkiet had alle schuld…
Dat Werelddierendag op 4 oktober valt is niet toevallig. Die datum is gekozen omdat het de sterfdag is van Sint Franciscus van Assisi; mijn naamheilige, maar dat doet er nu even niet toe… Franciscus hield van de natuur, de bloemen èn de dieren. Denk alleen maar aan die legendarische preek tegen de vogels en de bekering van de boze wolf in de buurt van Gubbio.
Dat was ’n kreng van ’n beest dat de inwoners van dat stadje de stuipen op het lijf joeg. Toen Franciscus dat hoorde besloot ‘ie om het dier wat fatsoenlijke omgangsregels te leren, te bekeren zeg maar. Hij zocht de wolf op en sprak hem vermanend toe.
Het beest luisterde aandachtig, knikte af en toe, gaf Franciscus bij het afscheid ’n poot en werd vervolgens een door iedereen geliefde straatwolf die geen mens meer kwaad deed en zelfs de schapen met rust liet.
Vanaf dat moment hoefden verliefde jongens in Gubbio tegen hun liefje ook niet meer troostend te zeggen:
Op een dag
zal je willen schuilen
voor de wolven en het huilen.
Dan zal ik met m’n armen
een kring rond je maken,
waarin wolven en verdriet
je nooit kunnen raken.
Echt, het is geen fake-news maar de Belgen hebben een nieuwe regering. Ze flikken het toch elke keer weer. Wonderlijk, want vanaf het moment van hun onafhankelijkheid is er van de bedoelde eenheid en saamhorig landsbelang in het Koninkrijk der Belgen geen sprake geweest. Het land was vanaf het begin – en nog steeds – tot in de diepste wortels verdeeld. Over alles: over de rol en betekenis van de kerk, over het ge-importeerde koningshuis, over het vrijheidsprincipe van de liberalen contra de gehoorzaamheid van vrome katholieken, over de betekenis van de vakbonden, de rol van de overheid. En daarbij die afremmende, hinderlijke, splijtende twee/drietaligheid.
Maar het is weer gelukt: België wordt geregeerd door een Vivaldi-coalitie. Kleurcombinaties in regeringscoalities zijn heel gewoon. Maar waar heeft Vivaldi het aan te danken dat de zoveelste Belgische regering naar hem is vernoemd? Wel, omdat de Venetiaanse componist de Vier Seizoenen heeft gecomponeerd. De vier grootste (van de zeven!) coalitiepartijen hebben een eigen partijkleur en dat doet – met héél veel fantasie – denken aan de vier seizoenen: het blauw van de Liberalen staat voor de winter; het groen van de Groenen uiteraard voor de lente. Het rood van de socialisten symboliseert de zomer en het oranje van de christen-democraten de herfst. En nou maar hopen dat het een harmonisch geheel oplevert…
Tien geboden. Meer heb je niet nodig om een voorbeeldig leven te leiden. Maar tien is voor veel mensen wel erg veel. De Engelse dichter John Keats had aan minder genoeg:
Schoonheid is waarheid,
waarheid is schoonheid.
Dit is al wat je op aarde weet
en al wat je moet weten.
Oh ja, corona: Blijf positief, test negatief !
Frans Wijnands
beeld: © vlaardingen24.nl