Opinie door Paul van Blijswijk, permanent diaken in het Katholiek Nieuwsblad
Er is een alternatief voor kerksluiting, waarbij de gemeenschap een kans krijgt weer op te bloeien en tegelijk inkomsten worden gegenereerd. Wie een kerk sluit en verkoopt, is behalve het gebouw meestal ook de kerkbijdrage van de parochianen definitief kwijt. Er is een oplossing denkbaar waarbij de kerk niet alleen behouden blijft, maar ook weer inkomsten gaat genereren.
Net als andere pastores word ik geconfronteerd met het verdriet van parochianen over de sluiting van kerken in dorpen. Kerkelijk en sociaal leven raken elkaar daar en het gebouw is met gemeenschapsgeld onderhouden. De ervaring leert dat de meeste parochianen afhaken na de sluiting van hun kerk. Kunnen we hen als gemeenschap toch bij elkaar houden? Want wij pastores willen de aan onze zorg toevertrouwde schapen niet kwijt. Wij willen naar hen blijven zoeken.
De laatste tien jaar zijn veel parochies gefuseerd tot een nieuwe parochie met wat men hier in het aartsbisdom een eucharistisch centrum noemt. De focus kwam daarop te liggen en het centrum eiste bijna alle kerkbijdragen van de oude parochies op voor zijn gebouw en pastorale team. De ‘oude’ parochies werden nog mondjesmaat bediend, men kon immers naar het eucharistisch centrum.
Een misrekening
Een misrekening, want er is hier op zondagen geen of nauwelijks openbaar vervoer te krijgen. Veel parochianen voelden zich hierdoor in de steek gelaten, stopten hun kerkbijdrage en verlieten de Kerk. Waarom zou je nog betalen als dat enkel ten goede komt aan het eucharistisch centrum, waar ze je met scheve ogen aankijken omdat je van buiten komt?
Ik zie een oplossing voor dit in mijn ogen grote pastorale probleem: verhuur door het bisdom van ondergrond en kerkgebouw aan de plaatselijke geloofsgemeenschap.
lees verder in het Katholiek Nieuwsblad